Γράφει ο Βαγγέλης Αρβανίτης
Η κρίση αυτή που ζούμε ανεξάρτητα του πως την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας θα απασχολήσει σίγουρα και για αρκετό καιρό τα εγχειρίδια της οικονομίας σε κάθε χώρα. Και είναι ήδη παγκόσμια. Θα επηρεάσει τις ζωές μας και μετά από αυτήν. Άγνωστο για πόσο καιρό μέχρι να καταφέρουμε να επανακάμψουμε.
Για πολλούς όμως εκεί έξω που δεν θα έχουν πλέον τα όπλα να το παλέψουν θα σημάνει και την ακραία φτωχοποίηση. Κάποιοι που μόλις τα κατάφερναν πριν είναι οι πρώτοι που θα χρειαστούν βοήθεια. Μα από κάποια κράτη ίσως πλέον εκλείψουν οι πόροι. Και είναι σημαντικό αυτό, το να προσέξουμε να μην καταρρεύσει η αδύναμη οικονομικά δική μας οντότητα. Το να προλάβουμε να διαχειριστούμε υγειονομικά και οικονομικά παρά να κληθούμε να θεραπεύσουμε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση.
Από εκεί και πέρα όλο αυτό δεν θα αποτελέσει μόνο σοβαρό case study για τα επόμενα βιβλία ιατρικής. Θα επηρεάσει ίσως με πολλούς διαφορετικούς τρόπους σε κάθε χώρα την πολιτική αντίληψη. Συμμαχίες κρατών σφυρηλατημένες για δεκαετίες θα απειληθούν με κατάρρευση. Και θα αναδυθούν νέες που θα καλύψουν το όποιο κενό δημιουργηθεί.
Θα απομακρυνθεί ίσως προσωρινά η παγκοσμιοποίηση λόγω του κενού εξουσίας και εμπιστοσύνης των λαών σε όσους από τους αρχηγούς σημαντικών κρατών μετρηθούν αυτές τις ώρες μηδαμινοί έως ασήμαντοι από τις περιστάσεις. Αλλά θα επανέλθει γιατί η τεχνολογία κάνοντάς το ολοένα και πιο εφικτό διαρκώς θα το απαιτεί.
Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι όλα αυτά θα συνδυαστούν με έναν περίπλοκο τρόπο γεμίζοντας τα βιβλία της ιστορίας. Και ακόμα δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς πρόκειται να γραφτεί. Είμαστε απλώς στην αρχή μιας διαδικασίας.
Η οποία διαδικασία θα απασχολήσει τις επόμενες γενιές και θα διαφοροποιήσει ίσως την μελλοντική δομή του ίδιου του πολιτισμού μας καθώς αυτός θα συνεχίσει να δημιουργείται.
Τα ηθικά διλήμματα που ανακύπτουν οπουδήποτε στον κόσμο προκύψουν εκατόμβες είναι τα μόνα που θα καταφέρουν με κάποιον τρόπο να κουκουλωθούν. Τα μόνα που θα γίνει προσπάθεια να ξεχαστούν γρήγορα.
Αλλά ποτέ δεν θα επουλωθούν εντελώς όσο υπάρχει στη ζωή η δική μας γενιά. Κι αν σκεφτόμαστε πλέον έτσι ίσως κάπου λίγο παλιώσαμε κι εμείς. Κάπως έτσι είναι ένας πόλεμος και κάπως έτσι περιγράφουν πάντα οι παλιοί τα κατάλοιπά του.
