Έτσι γινόταν παλιότερα..!

Κείμενο - Φωτογραφίες:
Vangelis Drflight Arvanitis


Θυμάμαι λίγο πιο παλιά, όταν ακόμα ανεβαίναμε όλοι μαζί με το παλιό αγροτικό της λέσχης στον Ομπλό, δίπλα στην Πάτρα, τα πειράγματα που έδιναν και έπαιρναν.
Τότε που όποιος ερχόταν μαζί μας επάνω για την πρώτη του πτήση νέος ή επισκέπτης, άκουγε κάθε φορά που περνάγαμε από τον παλιό σκουπιδότοπο το αμίμητο ''τί έγινε αυτόν που έπεσε την προηγούμενη βδομάδα δεν τον βρήκαμε? '' και την απάντηση '' πρέπει να τον ψάξουμε κάποια στιγμή γιατί έχει αρχίσει να μυρίζει..'' Φάτσα απορημένη , γελαστή να σε κοιτάει ο νέος, με ένα μεγάλο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι του και μέσα του να λέει ''δε μπορεί, ελπίζω να μου κάνετε πλάκα''.

''Συγκεντρωθείτε στην πτήση σας..'' η φωνή του Μήτσου του φούρναρη να ακούγεται. Αυτός μας εκπαίδευσε τους περισσότερους παλιούς γαρ. Αυτός έβαλε το κεφάλι του στο ντορβά για να μάθουμε να πετάμε εμείς.

''Συγκεντρωθείτε και βάλτε στόχους..'' και δώστου φτάνουμε στην απογείωση, και δώστου πάλι πειράγματα να κρύψουμε το άγχος.
''Ελάτε για briefing'' ''λοιπόν θέλω να προσέξετε την κυκλοφορία γιατί θα πετάξουν και οι νέοι. Η ημέρα είναι καλή, εχει νοτιοδυτικό και θα πετάξετε από αυτή τη κούρμπα μέχρι εκείνη τη στροφή. Γενικά έπικρατεί η αύρα της θάλασσας και πίσω αριστερά έχει αναπτύξεις λόγω της υγρασίας, πιθανόν αριστερά να έχουμε λίγο κούνημα..'' Τί ήθελε και μας το έλεγε τώρα αυτό? Σιγά μην πάω καθόλου αριστερά.

Με μιας τα γέλια είχαν κοπεί, οργασμός να επικρατεί στην απογείωση και όλοι να βγάζουν τα πολύχρωμα φτερά και να ετοιμάζονται. Άγχος και βαθιές αναπνοές, το στόμα να ξεραίνεται κι ας έχεις μόλις πιεί νερό, τα μάτια να εξετάζουν σχολαστικά τον ουρανό για ''περίεργα'' σημάδια, αλλά δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι τα ήξερα καλά. Ξεμπέρδεμα το αλεξίπτωτο. Παλιά που πετάγαμε με αλεξίπτωτα της λέσχης συνήθως τα βρίσκαμε ''κόμπο'' από τους προηγούμενους. Φούσκωμα για έλεγχο. Δέσιμο στο κάθισμα. Δοκιμή αν κάθομαι καλά στην εσωτερική και πολλά υποσχόμενη προστασία του κόντρα πλακέ θαλάσσης. Ασφάλισμα τους ιμάντες στα καραμπίνερ του καθίσματος και δώστου πάλι έλεγχος. Έτοιμος για την απογείωση.

Περιμενοντας την ριπή του ανέμου, με το παλιό ανοιχτό κράνος στο κεφάλι και ντυμένος με όσα μπλουζάκια είχε διαθέσιμα η μάνα μου. Χιλιάδες σκέψεις να περνάνε από το μυαλό. Με κυριότερη την ρητορική ερώτηση ''αν πάθω κάτι σήμερα ποιος θα δουλέψει αύριο στη θέση μου..''
Και ξαφνικά νάτη έρχεται η ριπή, φούσκωμα, φωνές ''καθαρός'' ακούγονται τριγύρω από τους φίλους που περνάνε ακτινογραφία τα σκοινάκια μου, τρέξιμο μέχρι τα πόδια να μην ακουμπάνε πια στο έδαφος, λίγα φρενάκια όταν νιώθεις ότι πας να φύγεις, και η θέα του βουνού να απομακρύνεται από εσένα, σαν ένα φιλμ από παλιά ταινία που ξετυλίγεται μπροστά σου έτσι απλά, διαφορετικά και απόκοσμα.
Και ξαφνικά το άγχος να έχει φύγει, η δίψα να μην υπάρχει ως δια μαγείας πια κι ένα πολύχρωμο χέρι να σε παίρνει και να σε ανεβάζει ψηλά.

Ελευθερία. Αλλά όχι ασύδοτη.

Πνοή στην πνοή του ανέμου παλεύεις για να κρατηθείς, να ανέβεις άλλο λίγο, να περάσεις σε ύψος την πλαγιά. Να χαμηλώσεις πηγαίνοντας στους δίπλα λόφους και να ανέβεις ξανά. Να ξεκινήσεις καταδικασμένος για προσγείωση και απρόσμενα να σου σκάει ένα θερμικό, αρκετό ώστε να αναστηθείς ξανά.

Τα αλεξίπτωτα τότε δεν έστριβαν τόσο καλά όπως τα σημερινά και κάθε στροφή ακόμα και σε ένα σχετικά αδύναμο θερμικό ανοδικό συνεπαγόταν χάσιμο ύψους.

Και τα αλεξίπτωτα που υπήρχαν τότε σε αφθονία ήταν τα blow up, έτσι λέγαμε τα τετράγωνα, ύστερα έγινε η μεγάλη επανάσταση και ήρθαν τα πρώτα ''μπανανέ'' τα ''Ζαφείρια'', ελληνικής κατασκευής αξιόλογες αντιγραφές του Στ. Καραπούλιου.

Ύστερα εμφανίστηκαν τα πρώτα πιστοποιημένα με τα πολλά Α και κάπου κάπου κανένα Β έτσι για να ανεβάζει λίγο ακόμα την αδρεναλίνη στην διαρκή αναζήτηση του ανοδικού.

Ρίξε σώμα προς τη μεριά που στρίβεις για να μη χρησιμοποιείς πολύ το φρένο, μην το αφήνεις, ψάξε, βρες τον πυρήνα του θερμικού.. Αλλά τα θερμικά που θυμάμαι από παλιά ήταν όλα πολυπύρηνα τα σκασμένα και τα έχανα εύκολα.
Αργότερα όταν εδέησα και πήρα το vario τα πράγματα έγιναν πολύ πιο εύκολα. Τα περισσότερα θερμικά απέκτησαν συγκεκριμένη έκταση που καταλάμβαναν στο χώρο και φυσικά τον ένα πυρήνα που συνήθως τους αναλογεί. Πολύ χρήσιμο εργαλείο αυτό το vario ειδικά όταν θέλεις να τον αποφεύγεις τον πυρήνα μερικών θερμικών.

Κι δώστου όποτε βρίσκαμε ευκαιρία πετάγαμε, άλλες φορές ψηλότερα, κάποιες άλλες -τις περισσότερες- χαμηλά, μερικές μέρες πετάγαμε και δυο και τρεις φορές σε μια μέρα, και προσγειωνόμαστε κάτω από τον Ομπλό στο χωράφι.
Μια προσγείωση δύσκολη, με κλίση και χωρίς τελική ευθεία, αλλά περισσότερο μια πορεία μισού κύκλου, ακουμπιστά σχεδόν με τα καλώδια που τη διέσχιζαν και που ο καλός οργανισμός τηλεπικοινωνιών τα έβγαλε επί τέλους κάποια στιγμή πολλά χρόνια μετά, γιατί λέει τόσο καιρό του ήταν άχρηστα (!), αλλά έλα που εμείς το μάθαμε μετά την στενότερη επαφή που είχαμε κάποια φορά μαζί τους.

Κι έτσι έγινε η προσγείωση του Ομπλού τεράστια αλλά έμεινε γραμμένο στα παραπεντίστικα χρονικά ότι όποιος έμαθε να προσγειώνεται στην παλιά προσγείωση με τα καλώδια μπορεί να προσγειωθεί με ασφάλεια παντού.

Κι ύστερα να συζητάμε εμπειρίες και να παρακολουθούμε τις προσγειώσεις των νέων με το υπερσύγχρονο για εκείνη την εποχή σύστημα καθρέφτης, εκείνο που χρησιμοποιούσες δυο ρακέτες και ο επίδοξος ιπτάμενος έκανε ότι έκανες και ω του θαύματος συνήθως - αν τα έπαιρνε - κατάφερνε να προσγειωθεί καλά. Αν ήταν κάπως πιο ''αργός'' τότε το κάτω χωράφι καραδοκούσε - τότε δεν είχαν χτιστεί ακόμα όλες αυτές οι βίλες - και όποιος έκανε το κουμάντο έτρεχε από πίσω ξεφωνίζοντας οδηγίες , μαζί με όλους εμάς τους υπόλοιπους άλλους νοματαίους που ο καθένας φώναζε και το δικό του σχέδιο αναγκαστικής προσγείωσης. Ήταν τότε εκείνη η εποχή που το ατύχημα ήταν συλλογική ευθύνη.

Το ίδιο όμως συλλογική ήταν και η εκπαίδευση, που κάποιος θυσίαζε τον εαυτό του να μην πετάξει, ή αν πετάξει να μην ανεμοπορήσει και να κατέβει να κάνει εκπαίδευση στους νέους στο χωράφι. Και ποτέ δεν έμειναν παραπονεμένοι οι νέοι αφού πάντα όλο και κάποιος θα προσφερόταν να κάνει αυτή τη μικρή θυσία για το καλό της λέσχης και την επόμενη άλλος κι άλλος και πάει λέγοντας.

Απ' όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα που έχω δει αυτό ήταν μακράν το πιο πετυχημένο. Έπαιρνε τον ενδιαφερόμενο και τον έβαζε σε ένα κλίμα ζεστό, παρείστικο και φιλικό. Όλοι είχαν και ήθελαν να του δώσουν και κάτι. Απειροελάχιστη ικανότητα χρειαζόταν για να διαλέξει μέσα του ο καθένας μας ποια ακριβώς γνώση να αφομοιώσει και ποια όχι.

Ύστερα τον αναλάμβανε ο επίσημος εκπαιδευτής -εννοείται χωρίς πληρωμή για τον εαυτό του- για ένα ξεκαθάρισμα και όταν έκρινε ότι είχε τις γνώσεις που χρειαζόταν τον ανέβαζε στο βουνό.
Το καλό σε μια τέτοια λέσχη έιναι ότι πάντα θα βρεις ανθρώπους να σε νοιάζονται, πάντα θα βρεις να σε συμβουλέψουν για την πτήση σου και κυρίως για την ασφάλειά σου, ακόμα κι αν εσύ ο ίδιος δεν το ζητάς. Και κυρίως σε βάζει στην ιδέα του ότι σε λίγο θα χρειαστεί αυτά που έμαθες και αφομοίωσες να τα μεταδώσεις κι εσύ με το δικό σου, έστω και απλοικό τρόπο, και με τη δική σου σειρά σε άλλους.

Ποτέ δεν καταλαβαίνεις και δεν διαχωρίζεις απόλυτα το πότε από νέος θεωρείσαι έμπειρος και αυτό είναι καλό γιατί κάπως έτσι τα καταφέρνουμε και είμαστε πάντα νέοι, που απλά περνάμε καλά πετώντας παρέα με φίλους που μας νοιάζονται, ρουφάμε και μαθαίνουμε αργά αλλά συνεχώς, και έχουμε πια και την ασφάλεια που μας παρέχουν οι εμπειρίες του παρελθόντος μας.

 ----------------------------------------