Γιαγιά, οι άγγελοι έχουν φτερά ;

* Το Σάββατο, 12/7/2008, πηγαίνοντας για μπάνιο, στη Σκύρο, βρέθηκα μπροστά σε μιά εξαιρετικά δυσάρεστη έκπληξη, διαπιστώνοντας οτι το σύννεφο στο βάθος δεν ήταν ακριβώς σύννεφο, αλλά πυκνός καπνός.

Ηταν καπνός από μεγάλη φωτιά στο πευκοδάσος που κάλυπτε το βόρειο κομμάτι του μικρού νησιού. Και ήταν μεγάλη η φωτιά γιατί λίγα λεπτά αργότερα, μόλις βρέθηκα στην αμμουδιά της Καλαμίτσας, είδα τα πυροσβεστικά Canadair CL-415 να κατεβαίνουν στη θάλασσα γι' ανεφοδιασμό, και ήταν επτά (από τα 10 που διαθέτουμε!!!).

Αν και είχαν αρχίσει νωρίτερα τις ρίψεις, να μιλήσω μόνο γι' αυτό που είδα: Με τα μάτια μου, λοιπόν, τα έβλεπα, εξήμισι ώρες, να πηγαινοέρχονται σε κύκλους χτυπώντας το θηρίο που είχε ξυπνήσει απ' το πρωί και κατάτρωγε το δάσος.
Ορμούσαν μέχρι που νύχτωσε, ξανά και ξανά, χωρίς ανάσα, χωρίς φαί, ακατούρητοι, ακούραστοι, χωρίς φόβο, πολεμώντας με τις μικρές τους υδάτινες λόγχες να γκρεμίσουν το θεόρατο καθεδρικό των πύρινων γλωσσών. Δεν φοβήθηκαν ούτε όταν, κατά τις δύο το μεσημέρι, το τέρας σηκώθηκε όρθιο και ούρλιαξε τόσο δυνατά που ο καπνός του έφτασε στο Σούνιο.

Από κοντά πολέμαγαν και δυό ελικόπτερα, αυτά που είναι σαν τεράστιες ακρίδες, πολύ μικρά όμως στην άνιση μάχη. Και δεν έφυγαν, παρά μόνο σαν νύχτωσε και δε βλέπανε άλλο. Και απ'τα χαράματα της Κυριακής ξανάρχισε ο πόλεμος. Μέχρι που τελικά, νικήσανε.

Οσες ώρες τα έβλεπα, τα Canadair γύριζαν σε κύκλους των οκτώμισι λεπτών (άντε πές εννέα), δηλαδή έκαναν τουλάχιστον 43 ρίψεις το καθένα. Με 5,5 τόνους νερό περίπου σε κάθε ρίψη κουβάλησαν και έριξαν στη φωτιά τουλάχιστον 236 τόνους νερού το καθένα. Και συνολικά ρίξανε, όσο τα έβλεπα εγώ, πάνω απο 1655 τόνους νερού.

Οι 43 ρίψεις αντιστοιχούν σε όσες απο/προσγειώσεις κάνει ένα πλήρωμα Boeing 747 σε 6 μήνες, αν δεν κάνω λάθος. Η μέγιστη ταχύτητα των CL-415 είναι 375 km/h (λίγο πιο γρήγορα από Formula 1), ενώ όταν κάνουν ρίψη, πετούν με 195 km/h (πιο αργά απο την τελική του οικογενειακού μας αυτοκινήτου). Το κάθε πλήρωμα αποτελείται από δύο άτομα που ανήκουν στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία.

Δεν πετούν σε ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, πετούν μέσα σε καπνό και φλόγες. Οι σμαραγδένιες θάλασσες, που κολυμπάμε εμείς που «βλέπουμε» είναι νερό για να σβήσει η φωτιά. Οταν, όταν και άν, τελειώσουν και γυρίσουν στην Ελευσίνα δεν τους περιμένει κανείς.

Δεν απεργούν. Ποτέ! Δεν επιτρέπεται να είναι ευρύπυγοι, άρα δεν συνδικαλίζονται. Δεν είναι αρμόδιοι, άρα είναι υπεύθυνοι. Δεν φορούν φανταχτερές στολές και δεν εμφανίζονται ποτέ σε κανάλια. Η γειτονιά τους ξέρει μόνο οτι δουλεύουν (!) στην Αεροπορία. Δεν θα αναφερθεί ποτέ κανείς γι'αυτούς με το μικρό τους όνομα. Ούτε με το επίθετο, διότι είναι ανώνυμοι!!! Νομίζω όμως, ότι θυμάμαι κάποιους αριθμούς: 2049 - 2044 - 2054 - 2053 - 2050 - 2052 - 2051

ΑΦΙΕΡΩΣΗ: Με κατανόηση, στην παγκόσμια κότα, που δήλωσε σε «κανάλι» στην τελευταία φωτιά του Υμηττού «...τ'αεροπλάνα κάνανε μία ώρα νάρθουν...»!!!

Μία, να είναι η ώρα σας, μαντάμ. Κι εκείνη, στο κρεββάτι!

ΕΥΧΗ: Την έχει κάνει η γιαγιά μου: «Γειά στα χεράκια σας παλληκάρια μου» και, «Να σας χαίρεται η μανούλα σας λεβέντες μου» Και η γυναίκα σας και τα παιδιά σας κι εμείς οι κολυμβητές, οι παρατηρητές, οι αμέτοχοι, οι ευγνώμονες

Υ.Γ. Σαν παρατηρητής, κολυμβητής, αμέτοχος και θλιβερά ανίκανος, έσφιγγα ασυναίσθητα τις γροθιές μου όταν οι πιλότοι πίεζαν (και ίσως με τα ίδια τους τα χέρια τους τραβούσαν) τα CL-415, να σηκωθούν φορτωμένα, βογγώντας από την Καλαμίτσα. Ο ήχος από τους P&W, που αγωνίζονταν να ισορροπήσουν τα αεροπλανάκια που κλυδωνίζονταν στο δυνατό Βοριά δεν είχε τίποτα το ηρωικό, το φαντασμαγορικό, τέλος πάντων!

-Γιαγιά, οι άγγελοι έχουν φτερά; - Εχουν, αγόρι μου.

- Γιαγιά, οι άγγελοι έχουν ονόματα; - Εχουν αγόρι μου.

- Και πώς τους λένε;

-Τους λένε.. 2049, 2044, 2054, 2053, 2050, 2052, 2051. **

----------------------------------------------------

*αγνώστου συγγραφέα

**αριθμοί ουράς των canadair που έχουν χαθεί.