"Πύργος το 04, στην τελική για προσγείωση, οδηγίες"
"04 επανακυκλώστε, έχουμε πρόβλημα στο Η (σημ: το σημείο προσγείωσης),
ένας γάιδαρος περιφέρεται εκεί και προσπαθούμε να τον διώξουμε"
"Πώς προσπαθείτε δηλαδή;"
"Ε, του κάνουμε ουστ, τον τραβάμε από την ουρά, τίποτα. Κάνετε ακόμα ένα κύκλο να ξαναπροσπαθήσουμε"
Έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Αιωρήθηκα λίγο μακρύτερά του αλλά, αντί να τρομάξει, με κοιτούσε με ενδιαφέρον, θα έλεγα...
Πλησίασα λίγο πιό κοντά του ώστε το κατώρευμα του στροφείου να τον σπρώξει έξω από τον χώρο προσγείωσης.
Αμ, δε.Αιωρήθηκα ακριβώς από πάνω του και με την μπροστινή ρόδα του Ε/Π τον έσπρωχνα "εν πτήσει!" στον κώλο.
Μπά! Είχε ανοίξει τα πόδια, είχε βάλει την ουρά ανάμεσά τους, κατέβασε τα αυτιά οριζόντια και δεν κουνιόταν ρούπι.Άσε που με κοίταξε πλαγίως με νόημα ότι όπου να 'ναι έρχεται και η κλωτσιά στο ζελατινοτζάμι του ενοχλητικού τεράστιου εντόμου που τον ...έσπρωχνε, οπότε εγκατέλειψα την προσπάθεια και πάρκαρα το Ε/Π στη θέση του.
Ο γάιδαρος προσέλκυσε βεβαίως ευάριθμο φιλοθεάμον κοινό το οποίο, ως αμιγώς ελληνικό, εξέφραζε και ισάριθμες των ατόμων γνώμες για το πώς θα φύγει ο ταλαίπωρος.
Ξεχώρισα έναν ξερακιανό σκουρόχρωμο ναυτάκο που χαμογελούσε πονηρά. "Γιατί γελάς εσύ;" τον ρώτησα.
"Ε, με τους φλώρους τους Αθηναίους που έχετε μπλέξει ποιός να σας πεί τι πρέπει να γίνει... ""Δηλαδή, εσύ ξέρεις;" ξαναρωτάω.
"Βεβαίως" μου λέει "καν' το" του λέω και πάει στον γάιδαρο. Μ' ένα σάλτο τον καβαλάει, του λέει κάτι πρρ και τσονγκς και τσσσ και ντε και ο γάιδαρος μεγαλοπρεπώς οδηγείται εκτός πίστας.
"Από πού είσαι ρε μεγάλε;" τον ρωτάω όταν ξεπέζεψε."Απ΄τα Γρεβενά" μου λέει (σημ: πολύ πριν γίνω γαμπρός σε Γρεβενιώτισσα - φαίνεται ότι κι εγώ πολύ γαϊδούρι είμαι και χρειαζόμουν την κατάλληλη "χειραγώγηση"...
"Θα με μάθεις κι εμένα να οδηγάω γάιδαρο, ρε μπαγάσα;" καλαμπούρισα"Αν με μάθετε να οδηγάω κι εγώ Ελικόπτερο..." !!!
Λοιπόν, ο γάιδαρος είχε κατεβεί στη μονάδα από τη χωματερή του Σχιστού (πριν γίνει πάρκο) όπου κάποιος "φιλόζωος" αφεντικός τον άφησε να πεθάνει από βαθιά γεράματα. Περιποιηθήκαμε τις πληγές του, τον πλύναμε, τον ξεψειριάσαμε, τον χτενίσαμε, παραγγείλαμε και του φορέσαμε τζόκεϋ σαν τα δικά μας με τα αυτιά απ' έξω (δυστυχώς φωτό δεν έχω) και τον ονομάσαμε Αύγουστο γιατί μόλις είχαμε παραλάβει τα Ελικόπτερα Augusta. Αφού ήρθε στα ίσα του, παραδόθηκε στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας και μετέφερε καθημερινώς το συσσίτιο στις σκοπιές του βουνού όπου δεν μπορούσε να πάει αυτοκίνητο!
Έζησε ευχαριστημένος, καλόβολος, φιλικός με όλους, υπομονετικός και χρήσιμος για πολλά χρόνια ακόμη. Ήξερε γιατί επέμενε από την αρχή να μείνει κοντά μας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε το εδώ..!: