“Πετώντας ανάμεσα στα σύννεφα” άγνωστα extreme αθλήματα.

*Άρθρο του http://moto-press.blogspot.com

Ανεβαίνει στο αιωρόπτερο και πετά πάνω από τις Πλαταιές και κατακτά μετάλλια στην Ελλάδα. Όταν πάλι, αναχωρεί εκτός χώρας… ταξιδεύει στους ουρανούς της Ευρώπης και του κόσμου.
Έχει στεφθεί πανελλήνιος πρωταθλητής τέσσερις φορές σε πτήσεις με τον «αετό», ενώ μαγεύτηκε όταν είδε πριν χρόνια να πετούν για πρώτη φορά αιωρόπτερα πάνω από αλάνες στον ουρανό της Κατεχάκη.
Έκτοτε έψαξε τηλέφωνα, διευθύνσεις και ξεκίνησε άμεσα τη δική του εκπαίδευση. Λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος αφήνει  τη θάλασσα για να ... κατακτήσει τους ουρανούς και να εκπαιδεύσει τις ερχόμενες γενιές
αιωροπτεριστών. Ο Γιώργος Καραχάλιος μας δίνει το ραντεβού του αυτή τη φορά, όχι στα βουνά αλλά κάτω από τον ουρανό της γειτονιάς μας.

Μιλώντας με τον Γιώργο Καραχάλιο, η αίσθηση μοιάζει σαν να πραγματοποιούμε την πρώτη μας πτήση με αιωρόπτερο. Μέσα σε μία μόλις ώρα μάθαμε τα πάντα για ένα άθλημα, που αρκετοί θεωρούν extreme sport,
ενώ κάποιοι πάλι επιμένουν να μπερδεύονται και να το συγχέουν με το parapente… Ουσιαστικά πρόκειται το πέταγμα του «αετού», ένα άθλημα εξαιρετικά ασφαλές και ιδιαίτερα διαδεδομένο στην Ευρώπη.
«Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι αλλιώτικα! Υπάρχει ιδιαίτερη ανάπτυξη του αιωροπτέρου, εδώ τα πράγματα είναι λιγότερο διαδεδομένα», μας εξηγεί ο  πρωταθλητής ενόσω πίνουμε τον καφέ μας.
Βλέποντας όλα αυτά τα χρόνια να φορτώνει-ξεφορτώνει αετούς, εξοπλισμούς δεν δυσκολευτήκαμε να του κλείσουμε ένα ραντεβού μια και πάντα βιαστικός οι μόνες κουβέντες που ανταλλάσαμε ήταν πάντα
γρήγορες «για που πάς σήμερα Γιώργο? στον Κιθαιρώνα! -μπορεί να συναντηθούμε κάπου εκεί! -άντε γειά -καλές πτήσεις - καλή προπόνηση τα λέμε» ο εκπαιδευτής του «αετού» και μέλος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αεραθλητισμού
άφησε για λίγο τα… «όρη και τα βουνά» της Αττικής και επιτέλους συναντηθήκαμε "χωρίς εξαρτήσεις" και απο τις δυο πλευρές.
Και αναφερόμαστε –όχι τυχαία!- στα βουνά της Αττικής καθώς… «Συνήθως πετάμε στην Αττική. Στις Πλαταιές πάνω από τη Θήβα, στην περιοχή του Κιθαιρώνα κ.α.
Έχει τύχει να πετάξω όμως και πάνω από το Όρος Αιγάλεω ή ακόμη (απομακρυσμένος από τις εγχώριες βουνοκορφές!) στην καρδιά της Βραζιλίας σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα πριν χρόνια…

Οι εναλλαγές των πτήσεων είναι πολλές. Κι εδώ στην Ελλάδα όμως, είμαστε εξαιρετικά τυχεροί εξαιτίας της φυσιολογίας του τοπίου. Συχνά έρχονται από το εξωτερικό για να πετάξουν στην Ελλάδα.
Ακόμη και από το Μεξικό καταφθάνουν στα μέρη μας! Οι περιοχές ενδείκνυνται για απογειώσεις από τις κορυφές των βουνών…», μας εξηγεί, ενώ μαθαίνουμε πως ο ίδιος αναλαμβάνει να εκπαίδευσει τους ξένους αθλητές ή
και τις ομαδικές αποστολές που επισκέπτονται τη χώρα μας.

Μια ιστορία στους… αιθέρες

Από το 1995  ξεκινά την εκπαιδευτική του καριέρα, ενώ από το 1998 αποτελεί ενεργό μέλος της εθνικής μας ομάδας
με συμμετοχές σε δεκάδες πανελλήνια, πανευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα. Οι διακρίσεις μάλιστα, δεν άργησαν να έρθουν. Πρωταθλητής Ελλάδας τέσσερις φορές, ο ίδιος χαμογελά
και μας εξηγεί «Στις μεγάλες διοργανώσεις δεν έχω καταφέρει να πάρω τίποτε! Είναι πολύ δύσκολο, έχεις φοβερούς ανταγωνιστές από το εξωτερικό. Η Ελλάδα δυστυχώς, δε δίνει βαρύτητα στο άθλημα.
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, μετά την Ολυμπιάδα του 2004 έχουν κοπεί όλες οι επιδοτήσεις από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, δε φεύγουν καν αποστολές για τις διεθνείς διοργανώσεις.
Παλιότερα μας κάλυπταν τουλάχιστον τα αεροπορικά εισιτήρια κι ένα στοιχειώδες ποσό για την εγγραφή μας… Ο εξοπλισμός φυσικά ήταν δικός μας, όπως και τα υπόλοιπα έξοδα.
Αν σου περιγράψουμε εμπειρίες που μέναμε κ.λπ. θα καταλάβεις πόσο ροκ συνθήκες περάσαμε. Από το 2005 κ.ε. κόπηκαν ακόμη κι εκείνα τα κονδύλια… Δίνεται προτεραιότητα σε συγκεκριμένα αθλήματα π.χ. άρση βαρών κ.λπ.»,
επισημαίνει με απογοήτευση.
Αντίθετα, οργανωμένες ομάδες και δυνατές αποστολές «κατεβάζουν» κάθε χρόνο οι Αυστρία, Γαλλία. Γερμανία, Ιταλία, Αμερική κ.α. «Λιγότερο δυνατοί είμαστε εμείς, η Τουρκία και η Βουλγαρία…»,
προσθέτει ο συνομιλητής μας. «Είναι άδικο για εμάς, καθώς οι διεθνείς αγώνες είναι που σου προσφέρουν εξέλιξη . Φέτος η παγκόσμια διοργάνωση έγινε στο Αζάρι της Ιαπωνίας. Το τελευταίο μας ταξίδι έξω ήταν στην Κροατία.
Στα ελληνικά δεδομένα τώρα, είμαστε περίπου τέσσερα άτομα!! που ασχολούμαστε με τους αγώνες και συναγωνιζόμαστε μεταξύ μας!».
Πτήσεις μέσα από τον φακό.

Ανοίγοντας το φωτογραφικό άλμπουμ του Γιώργου, η διάθεση για περιπέτεια ξυπνά και σε εμάς. Φωτογραφίες με χιόνια, πτήσεις με διπλό αετό, εικόνες πάνω από καταπράσινες πλαγιές και η αίσθηση
του ανακατέματος με τα σύννεφα. Όλα μοιάζουν συναρπαστικά! «Η συγκίνηση κάθε πτήσης είναι εξίσου έντονη και διαφορετική! Καμία πτήση δεν είναι ίδια με την προηγούμενη.
Σκέψου πώς είναι να βγάζεις 120 χιλιόμετρα/ ώρα πάνω στον αέρα!», λέει ενθουσιασμένος. «Μια φορά πρόσφατα, πέτυχα ένα συγκεκριμένο μετεωρολογικό φαινόμενο στη διάρκεια μιας πτήσης.
΄Ενιωθα σαν να βρίσκομαι στο διάστημα! Υπήρχε η ένταση του ανέμου κι όμως ένιωθα ακίνητος , δεν άκουγα τίποτε! Όλα ήταν ήρεμα και μαλακά…», μας περιγράφει. Ο ίδιος πετά τα σαββατοκύριακα στη διάρκεια των εκπαιδεύσεων
και τις καθημερινές εφόσον συντρέχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Το προσωπικό του ρεκόρ αγγίζει τις έξι ώρες συνεχόμενης πτήσης. «Στην Ελλάδα το ρεκόρ είναι εννιά ώρες. Επρόκειτο για έναν αθλητή που ήθελε να βγάλει χρόνο!».

Εμείς μπορούμε να πετάξουμε;

Αν αναλογιστούμε πως οι δύο junior γιοι του Γιώργου έχουν πραγματοποιήσει ήδη τρεις και δύο πτήσεις έκαστος, μάλλον όλοι μας μπορούμε να πετάξουμε! Ακόμη κι αν … πάσχουμε από υψοφοβία!
 «Η υψοφοβία δεν έχει καμία σχέση με το αιωρόπτερο. Κι εγώ φοβάμαι αν πάω στην άκρη ενός ψηλού κτηρίου και κοιτάξω κάτω!», μας εξηγεί ο δάσκαλός μας.
Η βασική εκπαίδευση κρατά 10 ολοήμερα μαθήματα. Στα πρώτα μαθήματα ξεκινάς από το έδαφος. Το άθλημα απευθύνεται τόσο σε άντρες, όσο και σε γυναίκες. Όταν τελειώσεις τη βασική εκπαίδευση και θεωρηθείς «αξιόμαχος»
από το δάσκαλο, μπορείς να πετάς και μόνος σου. Τα περισσότερα μέλη των εκπαιδεύσεων, μαθαίνουν για το αιωρόπτερο μέσω του διαδικτύου στη διεύθυνση www.hang-gliding.gr και επιλέγουν συνειδητά να ξεκινήσουν μαθήματα.
Η διάδοση του αθλήματος όμως, παραμένει συρρικνωμένη. «Τις χρονιές 1989-1990 ήμασταν περίπου 100 άτομα που πετάγαμε… Δέκα χρόνια μετά, το 1998 είχαμε μείνει 48 άτομα… Οι γνώσεις πάνω στο άθλημα ήταν λίγες.
Διάδοση αντίθετα γνωρίζει το parapente. Αρκετοί μάλιστα, μπερδεύουν τον αετό με το parapente. Κι όμως διαφέρουν σημαντικά, ως προς τον εξοπλισμό και την ασφάλεια που παρέχουν.

Το αιωρόπτερο είναι μια τελειοποιημένη και σταθερή πτητική μηχανή, τελείως ακίνδυνη, η οποία δεν επηρεάζεται αρνητικά από την ένταση του ανέμου. Το parapente αντίθετα, είναι ένα αλεξίπτωτο!».
Τι θα έλεγε όμως ο Γιώργος σε όσους ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν κάποιο τμήμα εκπαίδευσης; «Δε μπορώ να πείσω κάποιον να πετάξει! Εάν θέλεις να πετάς σαν τα πουλιά και επιθυμείς να το ζήσεις, τότε σίγουρα αξίζει να το δοκιμάσεις. Αυτό είναι το αιωρόπτερο, μία ελεύθερη πτήση στον αέρα. Και πιστέψτε με! Είναι πολύ πιο ακίνδυνο και extreme από το bungee jumping που διαρκεί μόλις λίγα δευτερόλεπτα».
Η ώρα περνά τελικά πολύ γρήγορα ανανεώσαμε να τα ξαναπούμε μια άλλη φορά σε κάποια βουνοκορφή ο καθένας με τον εξοπλισμό του…

Πηγή:http://moto-press.blogspot.com