Το προφίλ του πιλότου... Από τον Γιάννη Καλογερόπουλο!

Ο Γιάννης επί το έργον...

Στη φιλοσοφική μας αναζήτηση, μια κυρίαρχη ερώτηση αφορά το προφίλ του πιλότου.
Οχι όμως του οποιουδήποτε.
Οχι του εξαφανισμένου, που κάποια στιγμή εμφανίζεται ατάκτως στην απογείωση και αφου ανταλλάξει μερικές κουβέντες με τον κόσμο εξαφανίζεται πάλι για απροσδιόριστο διάστημα.
Αυτού που είναι μέσα στο άθλημα ή το χόμπυ, όπως θέλετε πέστε το, στο βουνό ή στην πόλη, στον χώρο εργασίας του ή στη λέσχη, που καμία φορά είναι ίδιος, στο θέατρο ή στην εφορία, καβάλα στη μοτοσυκλέτα ή οδηγώντας στην εθνική με το πουλμανάκι τρέχοντας να προλάβει το χρόνο, πετώντας με τον νού ή πραγματικά.
Και σε όλο αυτό το διάστημα η εξέλιξη της εικόνας συνοδεύεται απο τον γλυκό ήχο του κλαρίνου που κλαίει στο μοιρολόϊ της χαμένης ευκαιρίας για περισσότερη ενασχόληση με αυτό που αγαπάει.
Και συνεχίζει να παίζει, και συνεχίζει να πετάει, και συνεχιζει να προσφέρει.
Και όλα αυτά σε ρυθμούς αγώνα 100 μέτρων. Τρέχα να προλάβεις, τρέχα να σώσεις, τρέχα να πληρώσεις, τρέχα να συναντήσεις, τρέχα να εξυπηρετήσεις, τρέχα να απογειωθείς, τρέχα να τρέχεις, τρέχα, τρέχα, τρέχα.
Και η μορφή πίσω απο τα χειριστήρια του CL215 που φαίνεται να αναρωτιέται σε αυστηρό ύφος "ποιός ήρθε;" αλλάζει, στο φτηνό σκηνικό της παράστασης παρέα με τους ήχους του όργανου που συμπληρώνει σε κάθε ευκαιρία, τη ζωή μας με τους ήχους του, στο μαράζωμα της κακιάς κυράς τση Ζάκυθος αγωνιώντας για το τί έρχεται, που πάει, και για ποιό λόγο.
Πόλεμος μέσα στην καθημερινότητα, μάχη σώμα με σώμα και η κάθε απογείωσή του είναι μια νίκη σε προσωπικό επίπεδο που επιβεβαιώνεται με το χαρακτηριστικό σήκωμα του φτερού.
Και βέβαια δεν σταματάει εδώ...
Συνεχίζει να βοηθάει, συνεχίζει να γελάει, συνεχίζει να φωνάζει, συνεχίζει να τρέχει, συνεχίζει να πετάει.
Και παίζει και πετάει, και έχει και την απαίτηση να κάτσεις εκεί μέχρι να σου πεί αυτός πότε να κατέβεις.
Κι αν σκεφτεί κανείς τι χρώμα πρέπει να προσθέσει στον καμβά του πιλότου αυτού, τότε μόνο το γαλάζιο είναι επιλογή. Το χρώμα του ουρανού που προσπαθεί να κατακτήσει. Ολο και πιό ψηλά. Ολο και πιο δυνατά.
Και το χόμπυ του ένας τραχανάς που πότε πήζει πότε αραιώνει, καμιά φορά έστω και με λίγο λεμόνι, αλλά χωρίς αυτόν δεν γίνεται να συνεχίσει.
Αντε λοιπόν, χώσου στο θερμικό και ανέβα στα 2500 κυνηγώντας μας που τολμήσαμε να αυθαδιάσουμε πετώντας με λιγότερη ασφάλεια απο αυτήν που απαιτεί η περίσταση.
Αντε και αυτός ο παλιόκαιρος δε λέει να στρώσει λίγο...
Ραντεβού στο βουνό.
Γιάννης Καλογερόπουλος 
------------------------------
(Ευχαριστούμε θερμά τον Γιάννη για την ευγενική του παραχώρηση στο Paragliding And Aviation)