Απλά σήμερα θα βγούμε και θα πιούμε ένα μπουκάλι στη μνήμη τους. Και θα συνεχίσουμε, όπως θα συνέχιζαν κι αυτοί για μας...

Πέρασαν πολλοί μήνες από την τελευταία ανάρτηση αυτού του ιστολογίου. Και όμως σήμερα το απόγευμα μου έδωσε μία ακόμη χαρά. Μια παρέα φίλοι Ανεμοπόροι από την Αθήνα έψαξαν να βρουν το τι απέγινα, κι έστειλαν έναν Πατρινό φίλο τους τον πολύ ευγενικό κ Στάη να ψάξει να με βρει.
 Και έψαξε , βρήκε, ήρθε στη δουλειά μου ο άνθρωπος, και μου περιέγραψε  -παρόλο που δεν είχε άμεση σχέση με τον αέρα- το πως του έστελναν καθε τόσο διάφορα email παλιότερα με ενδιαφέρουσες αναρτήσεις του Paragliding And Aviation λέγοντάς του ''κοίταξε αυτό'' και ''κοίταξε εκείνο''.
Με συγκινήσατε οφείλω να το πω, να είστε καλά, έφυγα από τη δουλειά για το σπίτι μερικά εκατοστά ψηλότερος.
Και μου θυμήσατε το τι ακριβώς προσπάθησα να κάνω μέσα από αυτό το μικρό και ταπεινό bloggaki.
Παραπεντίστας μικρός εγώ για πάνω από είκοσι τόσα χρόνια τώρα πια και λάτρης του αέρα από τότε που μπορώ να θυμηθώ, τα πάντρεψα όλα εδώ μέσα όπως ακριβώς τα είχα μέσα στην ψυχή μου. Με Αγάπη για την πτήση στην κάθε της μορφή.
Από το Παραπέντε μου που είναι η πιο απλή πτητική συσκευή μαζί με τους Αετούς, στα Ελευθέρας και τα BASE που αναπτύσσονται στην Ελλάδα δραμματικά και φυσικά τα μεγάλα ξαδέρφια μας τα Ανεμόπτερα και οι Ανεμολέσχες με τους καταπληκτικούς αερανθρώπους τους και κάθε είδους μικρά και μεγάλα Αεροπλάνα, μέχρι τη μεγάλη μας μητέρα την ΠΑ.

Εκείνη που δίνει τη μεγάλη μάχη καθημερινά στα Readiness, στον Αέρα και στις ΜΣΒ. Εκείνη που δεν της επιτρέπεται ούτε καν η ελάχιστή αυτή πολυτέλεια, να επιλέγει τον τόπο, τον χρόνο και τον καιρό, όπως κάνουμε όλοι οι άλλοι εμείς πριν απογειωθούμε για την επόμενη πτήση μας. Εκείνη με τις μεγάλες, τις απίστευτες επιδόσεις που μόνο λίγοι τυχεροί δικαιούνται να ζήσουν. Εκείνη που μετράει τόσο μεγάλες απώλειες.
Δεν ξέρω γιατί όμως το μυαλό μου πάει διαρκώς τον τελευταίο καιρό στα δύο παιδιά της 341 Μοίρας που πέταξαν για πάντα με το F-16D Block 50 με sn 084 σε εκείνο το τραγικό δυστύχημα πριν είκοσι περίπου ημέρες στην Ισπανία.  Η σκέψη μου γυρίζει διαρκώς σε αυτή την παρέα εκεί ψηλά.

Εγώ αν έχανα έναν φίλο, έναν αδερφό -το έχω σκεφτεί στα τόσα χρόνια που πετάω ότι μπορεί να συμβεί- ίσως δεν θα μπορούσα, δεν θα άντεχα να ξαναπετάξω. Αυτα εκεί τα παιδιά -γιατί παιδιά μας είναι κι αδέρφια μας- πώς το αντέχουν, πώς το καταφέρνουν, πώς το μπορούν?
Και σήμερα που είναι Τρίτη βράδυ κι όπως έχουν νυχτερινή, άκουγα πάλι τον ουρανό πάνω από το σπίτι μου να αντηχεί Στρατηγό Μακρυγιάννη -για να δανειστώ και μια ωραία έκφραση του Κ. Καββαθά που μου έχει αποτυπωθεί στη μνήμη, ούτε ξέρω από πόσο παλιότερα.
Άκουσα και διάβασα τόσα μα τόσα πολλά.. μία από τις συζητήσεις φίλων Ιπταμένων στο fb είναι αυτή που δεν θα ξεχάσω νομίζω ποτέ... 
      Kαι σας την παραθέτω αυτολεξεί:

• Θα του γαμήσω τα πρέκια το πτητικό.. επι τόπου . Σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε.

•   Δεν θα γαμήσεις τίποτα. Αυτή είναι η δουλειά μας. Απλά σήμερα θα βγούμε και θα πιούμε ένα μπουκάλι στη μνήμη τους. Και θα συνεχίσουμε, όπως θα συνέχιζαν κι αυτοί για μας.......

*Η 341 Μοίρα από το 1997 που παρέλαβε τα F-16 δεν είχε χάσει ποτέ αεροπλάνο.

*Η ανάρτηση αυτή - η πρώτη μετά από τόσο πολύ καιρό - αφιερώνεται δικαιωματικά στον Σμηναγό Αθανάσιο Ζάγκα και στον Σμηναγό Παναγιώτη Λάσκαρη. Και σε όλη τη μεγάλη παρέα εκεί ψηλά, στον Πολυχρονάκη, στον Μπρίντακ, στον Ηλιάκη, στον Στρατάκια, στον Σιαλμά και στα άλλα παιδιά. Αθάνατοι!