Το Αεροδρόμιο του Μαραθώνα - Από τον Κώστα Πικρό

Η ιστορία ενός μικρού αλλά τόσο σημαντικού και αγαπημένου για πολλούς Αεραθλητικού Αεροδρομίου της Αττικής που έληξε άδοξα, όπως την κατέγραψε βήμα προς βήμα ο γνωστός σε όλους μας Ανεμοπόρος Κώστας Πικρός.
 Από την σύλληψη της ιδέας και τη δημιουργία και άνθιση του Αεροδρομίου έως και το κλείσιμο του με το άνοιγμα του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος και τη μετατροπή του σε κωπηλατοδρόμιο το 2004 αλλά και την εγκατάλειψή του μετέπειτα.
 Το παράλληλο τέλος του μαζί με το Αεροδρόμιο του Ελληνικού και η ανάγκη που δημιουργήθηκε και οδήγησε στην μετεγκατάσταση της Γενικής Αεροπορίας στα Μέγαρα.
Τα όνειρα και η δραστηριοποίηση των μελών της Ανεμολέσχης και της Αερολέσχης Αθηνών και όλων των Αερολεσχών που δραστηριοποιήθηκαν εκεί.
 Η δημιουργία της Aegean (Aviation τότε) στον Μαραθώνα και η αρχική ιστορία της με τη δραστηριοποίησή της με ημερήσιες (αεροπανό) και νυχτερινές (φωτεινές!) αεροδιαφημίσεις που οδήγησαν σε αναφορές για UFO στον Αττικό ουρανό.
Ιστορίες για τις Ανεμοπορικές κατασκηνώσεις της ΑΝ.Λ.Α. και τις πτήσεις στον Μαραθώνα και άλλα πολλά.

Για την ευκολία της παρουσίασης και της ανάγνωσης από όλες τις συσκευές, το αρχείο που είναι σε μορφή pdf το έχουμε ενσωματώσει στο blog και μπορείτε να το διαβάσετε απευθείας από εδώ ή να κάνετε λήψη στον υπολογιστή σας.

Ευχαριστούμε τον Ανεμοπόρο κ Κώστα Πικρό που μας το έστειλε αλλά κυρίως ευχαριστούμε για όλη αυτή την καταπληκτική δουλειά που έχει κάνει εδώ διασώζοντας την Αεροπορική Ιστορία στην Ελλάδα για ακόμα μία φορά.



  Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο και η παρουσίαση ξεκινά αμέσως μετά:

΄΄Από τον Μαραθώνα πέρασαν διαδοχικά όλοι οι μόνιμοι και περαστικοί του Τατοΐου. Η βασική ομάδα όμως, που πέρασε δύο αξέχαστε βδομάδες πλάι στα ανεμόπτερα, ήταν περίπου δεκαμελής. Επρόκειτο για παλιά και πεπειραμένα στελέχη της λέσχης (... με άσπρα μαλλιά). Ο αρχηγός της ομάδας και μεγαλύτερος σε ηλικία ήταν ο Δημητρακάκης που τότε ήταν περίπου 20 χρονών. Όλοι οι άλλοι είμαστε νεώτεροι. 
Η ομάδα διεχειρίζετο ένα αεροπλάνο και δύο‐τρία ανεμόπτερα αξίας πολλών εκατομμυρίων δραχμών. Μια μεγάλη παρέα τόσο μικρής μέσης ηλικίας δεν βρέθηκε ποτέ να παίζει με τόσο ακριβά παιγνίδια. Οι μέρες ξεκινούσαν με την περιβόητη "τυρομπουγάτσα" και Μίλκο. Μετά μαζεύαμε όλα τα καλώδια των φορτιστών για τις μπαταρίες, λύναμε τα ανεμόπτερα και το ρυμουλκό αεροπλάνο από τις αγκυρώσεις τους και σπρώχναμε τα πάντα στον διάδρομο. 
Όταν άρχιζαν οι πτήσεις, κανείς δεν σκεπτόταν πια το φαΐ. Όχι όμως ότι δεν εμφανίζονταν κάτι τερατώδη σάντουιτς και ντομάτες. Αυτά παρόλο που δεν μπορούν να μετρήσουν για φαΐ, αρκούσαν για να καθησυχάσουν τους γουργουριστικούς θορύβους μερικών κοιλιών. 
Το σούρουπο, μετά τις πτήσεις, δέναμε τα πάντα στο έδαφος, ξεμπλέκαμε τον γόρδιο δεσμό των καλωδίων για τους φορτωτές και, μετά από μια βουτιά και ένα beach voley, την κοπανάγαμε για ένα από τα γειτονικά φαγάδικα.
 Τις περισσότερες φορές κανείς από τους μόνιμους κατασκηνωτές δεν είχε αυτοκίνητο. Έτσι, συχνά δούλευε "παπί και άγιος ο Θεός". Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη οι νεότεροι ανεμοπόροι μάθαιναν να οδηγούν και να επισκευάζουν αυτοκίνητα μέσα στο αεροδρόμιο (καημένο Πόνυ). Οι περισσότεροι από εμάς αποκτήσαμε πτυχίο ανεμοπτέρου πριν το πτυχίο αυτοκινήτου.΄΄