Έτσι πετούσαμε κάποτε...Παλιές φωτογραφίες από τις πτήσεις και τα Αλεξίπτωτα που πέρασαν από τα χέρια μου από το 1993 έως το 2003. Ένα μικρό φωτογραφικό αφιέρωμα για τα δύο χρόνια του Paragliding And Aviation..!

Δύο χρόνια στον αέρα του διαδικτύου κλείνει σήμερα το Paragliding And Aviation και αντί για οτιδήποτε άλλο είπα να δημοσιεύσω μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές παλιές παραπεντίστικες φωτογραφίες από τις πρώτες μου πτήσεις στον Ομπλό το 1993 με τα φτερά της Λέσχης Αλεξιπτώτου Πλαγιάς της Πάτρας που πέρυσι συμπλήρωσε τα 20 συναπτά έτη λειτουργίας.  Οι φωτογραφίες είναι από τη δεκαετία περίπου μέχρι  το 2003, τότε που πλεον όλα, τα αλεξίπτωτα, το τοπίο, ακόμα και εμείς οι ίδιοι είχαμε λίγο ή πολύ, αλλάξει.
Αφορμή στάθηκε και το γεγονός της ''ψηφιοποίησης'' επιτέλους των παλιών μου φωτογραφιών με την απλή και αν μη τι άλλο τεμπέλικη μέθοδο της φωτογράφισής τους με την ψηφιακή.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που θα δείτε παρακάτω και βέβαια αφού απολογηθώ εκ των προτέρων για την ποιότητα της φωτογράφισης, να πω ότι εκείνο στο οποίο δίνω ουσιαστικά βάρος είναι εκτός από το προφανές, τα αλεξίπτωτα δηλαδή που πετάγαμε τότε και ειδικά αυτά της Λέσχης, που σήκωσαν με τα αρχαικά φτερά τους στον αέρα με ασφάλεια εκατοντάδες ανθρώπους σε αρκετές χιλιάδες πτήσεις, δίνω και ένα πιο ειδικό βάρος στην απεικόνιση της μορφής του Ομπλού εκείνης της εποχής.
Ελάτε να πάμε μαζί μια μικρή βόλτα στο παρελθόν, έτσι ακριβώς όπως το λέγανε παλιά...για να θυμηθούμε οι κάπως πιο παλιοί και να μαθαίνουν οι λίγο πιο νεότεροι....
Καλή περιήγηση!

Έίναι τέλος Μαίου του 1993. 
Πρώτη απογείωση για μένα με το κόκκινο Blow up της Λέσχης στην παλιά πολύ μικρή απογείωση που είχαν ανοίξει οι πιο παλιοί με τα χέρια.

Με το κόκκινο Blow up στον αέρα του Ομπλού
 

 Το κόκκινο Blow up ήταν το πρώτο στην προτίμηση όσων πέταγαν με αυτά λόγω των μικρότερων φθορών που είχε σε σχέση με τα υπόλοιπα

 

Η Λέσχη είχε συνολικά 5-6  Blow up. Αργότερα πήραμε και ένα ''διθέσιο'' γαλάζιο της Alles D K. το οποίο είχε φοβερές εννοείται επιδόσεις αφού το πετάγαμε σαν μονό. Φωτό δεν έχω. Εδώ πάντως είναι ένα από τα κανονικά, το ΄΄πολύχρωμο''.

 Η πτήση διαρκούσε 3-4 λεπτά μέχρι την προσγείωση.

Kαι τις περισσότερες φορές κάναμε 2 και 3 σπανίως και 4, πτήσεις σε μια ημέρα..!

Όρεξη να υπάρχει και αλεξίπτωτο διαθέσιμο από την Λέσχη

Γιατί πολλές φορές τηρούσαμε και λίστα αναμονής - προτεραιότητας για να πετάξουμε..

Προσέξτε εδώ τον λόγο κατoλίσθησης που είχαμε σε σχέση με την προηγούμενη φωτογραφία

Και έτσι χωρίς πολλά πολλά οχταράκια, προσγειωνόμαστε στο χωράφι του Ομπλού, όρθιοι...

ή με τον κώλο...

Ολόκληρος ο εξοπλισμός χωρούσε σε αυτό το σακιδιάκι.. προσέξτε την απογείωση του Ομπλού πως ήταν..γεμάτη πέτρες, ρίζες και λάσπες τον χειμώνα. Τώρα μετά από κοπιαστική δουλειά από τα μέλη της Λέσχης έχει ως γνωστόν χορταράκι και ψιλό χαλικάκι στο μεγαλύτερο μέρος της.

Και, είτε προσγειωνόμαστε όρθιοι, είτε με τον κώλο και την εξαιρετική προστασία του κόντρα πλακέ που παρείχαν τότε τα καθίσματα, το χαμόγελο ήταν πάντα τεράστιο μετά από κάθε πτήση..

Και το καλοκαίρι ευτυχώς πατούσαμε στο χωράφι άνετα, γιατί τον χειμώνα ήταν σπαρμένο

Αυτή (και η προηγούμενη) φωτογραφία είναι από τις 29 Ιουνίου του σωτηρίου έτους 1993. Τη θυμάμαι αυτή την ημέρα γιατί κοίταγα πως θα προσεγγίσω πιο κοντά στην φωτογραφική. Τελικά προσγειώθηκα εντελώς ούριος και με μια δυνατή καλοκαιρινή ριπή να με σέρνει στο χωράφι. Έσπασα το χέρι μου αλλά δεν το είχα καταλάβει βέβαια εκείνη τη στιγμή και γι΄αυτό και το πονεμένο χαμόγελο. Πάνω από όλα η φωτογραφία!

Από τότε κατάφερα κι έπαψα να δίνω οποιαδήποτε σημασία σε κάμερες, φωτογραφικές και κόσμο που τυχόν μας παρακολουθούσε. Ήταν και το μοναδικό μου ατύχημα μέχρι σήμερα και ελπίζω να παραμείνει έτσι

Πετώντας με τα Ζαφείρια της Λέσχης

Πριν από ότιδήποτε άλλο οφείλουμε να πούμε ότι τα αλεξίπτωτα αυτά ήταν Ελληνικά, ραμένα δηλαδή από Ελληνικά χέρια. Κατασκευαστής ήταν ο Στέργιος Καραπούλιος από την Αθήνα ο οποίος τότε, εκτός από εμπόριο αλεξιπτώτων και λοιπού εξοπλισμού, διατηρούσε και την ίσως πιο δυναμική σχολή εκπαίδευσης της εποχής.

Τα ΄΄Ζαφείρια'' ξενιστί: ''Saphire''(αν δεν κάνω λάθος) τα πρώτα ''μπανανέ'' αλεξίπτωτα που ήρθαν στην Λέσχη και γι΄αυτό τα λέγαμε Μπανάνες σε σχέση με τα παλιότερα που ήταν τεράγωνα. Εδώ με το πιο αγαπημένο το ΜETAXA, το οποίο είχε πρωτοχρησιμοποιηθεί σε διαφημιστικές πτήσεις

Με το Μetaxa στην απογείωση

Εμπλοκή από ρίζα στα σχοινάκια και στολάρισμα για ακύρωση. Δίπλα μου ο Εκπαιδευτής όλων μας Δημήτρης Δασούκης και το ''φιλαράκι'', ιδρυτικό παλιό μέλος της Λέσχης μας, ο καλός φίλος Χρήστος Χριστόπουλος.

Τα αλεξίπτωτα αυτά ήθελαν δραστικές ενέργειες για να ''ακούσουν'' γρήγορα αυτό που ήθελες να τους πεις..

Απογείωση και ο Δημ. Δασούκης παρακολουθεί.

Ευχαριστώ Μήτσο!

Στροφή αριστερά και οι επόμενοι να ετοιμάζονται

Με το Metaxa ''ανεμοπόρησα'' (κρατήθηκα λίγο ψηλά θα λέγαμε καλύτερα) για πρώτη φορά.

Από ό,τι είχα ακούσει τότε για αυτά τα αλεξίπτωτα...επρόκειτο για εξαιρετική αντιγραφή ξένων αλεξιπτώτων

Εξ ού και η ονομασία ''Saphire''. 

Αν γνωρίζει κάποιος περισσότερα ας μας βοηθήσει με ένα σχόλιο στο τέλος της ανάρτησης για να είναι τα στοιχεία που γράφουμε όσο το δυνατόν πιο σωστά..

Προσγείωση ''ανάποδα'' μιας και τον χειμώνα στον Ομπλό αρχίζει νωρίς ο ''καταβάτης''

Εδώ πετώντας με το ένα από τα δύο ''Mωβ'' Ζαφείρια της Λέσχης.

 Συνολικά είχαμε τρία Ζαφείρια, τα δύο Μωβ και το Μetaxa.

Mε μεγάλες κυψέλες και αμέτρητα λεπτά σχοινάκια  που μπερδευόντουσαν εύκολα.

 Τα αλεξίπτωτα αυτά μπορώ να πω ότι σπανίως έκλειναν..

 

Δοκιμάζοντας ένα μπανανάκι της Λέσχης από μια παρτίδα που είχαμε αγοράσει μεταχειρισμένα από το εξωτερικό. Τελικά χρησιμοποιήθηκαν ελάχιστα.

Τα Jazz της UP

Απογείωση με το UP Jazz της Λέσχης. Εξαιρετικά εκπαιδευτικά. Η Λέσχη είχε αγοράσει δύο πανομοιότυπα καινούργια. (κι ένα ''Speedy'' της Edel νομίζω, από το οποίο δεν έχω φωτο.)

Πολύς κόσμος που ακόμα πετάει έμαθε σε αυτά τα αλεξίπτωτα.

Το Datsuni μας!

Mας ανέβασε αμέτρητες φορές αδιαμαρτύρητα στον παλιό κακοτράχαλο χωματόδρομο του Ομπλού. Προσέξτε την κατάσταση του δρόμου στο πλάι!

 Το ρεκόρ του ήταν να ανεβάσει γύρω στα είκοσι άτομα με τα αντίστοιχα εννοείται αλεξίπτωτα. Και οι ιστορίες εκεί μέσα έδιναν και έπαιρναν.

Το πρώτο μου αλεξίπτωτο..το Βoogie (medium) της UP.

Επίγεια φουσκώματα στα χωράφια κάτω από την προσγείωση...επειδή το χωράφι της προσγείωσης ήταν σπαρμένο.

Πολλοί που ξέρουν τα ''κυβικά'' μου θα αναρωτηθούν γιατί πήρα το medium. To είχε φέρει ο Διονύσης να το κάνει προσφορά για την Λέσχη, μόλις είχε πρωτοβγεί. Και το πήρα τελικά εγώ με αιματηρές είναι αλήθεια τότε οικονομίες.

Ήμουν πολύ πιο αδύνατος τότε αλλά και πάλι ήμουν υπέρβαρος. ήταν καινούργιο το μοντέλο. Το Large δεν είχε πάρει ακόμα ΄΄σφραγίδα΄΄ από την DHV.

Προσέχτε πως ήταν η απογείωση, γεμάτη θαμνάκια, ρίζες και λάσπες εκεί στο κέντρο - σήμερα έχει πυκνό σχετικά χορτάρι και χαλικάκι.

Εκεί ψηλά με το κιτρινοκόκκινο είναι ο Δασούκης με το Kendo της UP. Το άλλο δεν το θυμάμαι αλλά πρέπει να είναι ''ιδιωτικό'' UP Jazz.

Από πάνω ο Γιάννης ο Καρπoύζας με το Junkers

''Χαμηλή'' στο κάτω χωράφι της προσγείωσης

Τώρα όλη αυτή η περιοχή έχει γεμίσει βίλες.....

Το Boogie Large

To πήρα αλλάζοντας το μικρότερο κανένα χρόνο μετά, ελαφρώς μεταχειρισμένο.

Αγαπημένο αλεξίπτωτο κι ένα πολύ καλό εκπαιδευτικό

 

 Προσγείωση ανάποδα λόγω του χειμωνιάτικου καταβάτη

Προσγείωση και ΄΄τροχοδρόμηση'' στον καινούργιο (1997) δρόμο. Τότε μαζευόμασταν εκεί κάτω χαμηλά

Γιατί στο επάνω μέρος καραδοκούσαν τα καλώδια..

Το καλοκαιράκι το χωράφι ήταν δικό μας για φουσκώματα

Και το τιμούσαμε δεόντως μετά από κάθε σχεδόν προσγείωση

 Εδώ στα Κριθαράκια, 20 λεπτά από τον Ομπλό όπου είχε ένα πολύ ωραίο λοφάκι για χαμηλές.
Την συγκεκριμένη ημέρα την θυμάμαι, ήταν Κυριακή και επειδή είχε άσκηση ''Παρμενίωνα'' πήρα τηλέφωνο εκ μέρους της Λέσχης στον πύργο της Ανδραβίδας (μετά από κάποια ''περιστατικά'' μας είχαν δώσει το τηλέφωνο και πέρναμε απευθείας εκεί) και μου είπαν ότι έχουν 100 αεροπλάνα στον αέρα και ότι δεν επιτρέπεται να πετάξουμε. Έτσι πήγαμε στα Κριθαράκια όλοι μαζί για χαμηλές και τα Phantom περνούσαν στα 150 μέτρα από πάνω μας..!

 Προσγείωση στο παλιό γήπεδο του του Πήγασου στο ΄΄χωριό'' μου, λίγο πιο κάτω από τον Ομπλό.

Τελικά η Λέσχη πήρε κι εκείνη αργότερα ένα ολοκαίνουργιο κοκκινοπορτοκαλί Boogie Large αλλά και ένα μπλε μεταχειρισμένο medium για τους πιο χαμηλούς στο βάρος.Απίστευτος κόσμος βρέθηκε στον αέρα και με αυτά τα αλεξίπτωτα χωρίς ποτέ κανένα περιστατικό.

Το large πάντως που απεικονίζεται εδώ είχε τα καινούργια χρώματα τοτε της UP και είχα την τιμή (έμπειρος πια στα ..Boogie χεχε) να του κάνω την πρώτη του πτήση.

Το Topas της Gradient

Απογείωση από τον Ομπλό (πρέπει να είναι το 1999) με το εξαιρετικό Topas (1-2) της Gradient.

Η  απογείωση παραμένει σε κακοτράχαλη κατάσταση

Αυτό που φαίνεται στις αρντάνες είναι το σημαιάκι μου.

Σαντομέρι

Σαντομέρι - προσέγγιση για top landing - με το καπέλο να ανεμίζει πίσω μου

Αγαπημένο ασφαλές και κυρίως οικονομικό στην αγορά του αλεξίπτωτο.. 

Να ναι καλά ο Σάββας!

Με το αλεξίπτωτο αυτό νομίζω ότι η Gradient έκανε το μεγάλο άλμα προς την επιτυχία.

Όταν το πήρα εγώ και άλλοι δυο τρεις φίλοι το 1998-'99 το Topas η Gradient ήταν μια σχεδόν άγνωστη εταιρία. 'Οταν το πούλησα το 2003 βρισκόταν πλέον στην κορυφή..

Προσσέγγιση για προσγείωση γλυφτά στα καλώδια του ΟΤΕ που υπήρχαν τότε..

 Για να πιάσουμε στο μικρό κομμάτι του δρόμου που απόμενε ελεύθερο..

.

Είναι χειμώνας και δεν πατάμε στο χωράφι παρά μόνο αν δεν γίνεται αλλιώς.

 Αυτά τα καλώδια τελικά μας έμαθαν να μπορούμε να προσγειωνόμαστε παντού..!
Τώρα πια έχουν φύγει και η προσγείωση είναι απλώς τεράστια..

Μερικές φωτο από ψηλά..

Η απογείωση του Ομπλού κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Προσέξτε το Datsuni μας που περιμένει υπομονετικά από κάτω, και κανένα άλλο αυτοκίνητο.. 

Σήμερα γίνεται ένας πανικός από αυτοκίνητα 

Πετώντας στο Σκιαδά. Στο βάθος το δάσος της Φολόης.

Σκιαδάς - Ερύμανθος - έξω στον κάμπο.

Διακρίνεται το γήπεδο στο Σταυροδρόμι.

Σαντομέρι από τη νότια πλευρά

Σαντομέρι - η Νεραιδότρυπα κοντά στο χωριό Πόρτες. Μέσα υπάρχει ολόκληρο δάσος!

Πάτρα - Αχάια Κλάους - Με την περιμετρική οδό να έχει μόλις ξεκινήσει..

Το ίδιο περίπου σημείο αλλά από τον ΄΄Βράχο'' στον Παναχαικό με τον ποταμό Γλαύκο, κοιτάζοντας προς Ομπλό.

 25 Μαρτίου πεταγα σημαιοστολισμένος !
 

Και μερικές αυτοπροσωπογραφίες

Εδώ στο Σκιαδά - Ερύμανθος.
Τα γυαλιά μου είχαν σπάσει και τα είχα δέσει με αρντάνες..!

Τότε πετούσαμε στο Σκιαδά αφού δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα το Καλέτζι ή μαλλον μας εμπόδιζε η εκεί διαμόρφωση της απογείωσης που τελικά διευθετήθηκε με τη βοήθεια της κοινότητας.

Εδώ στον Παναχαικό

Εδώ με το Boogie. H κόρνα - κλάξον ποδηλάτου σε πρώτο πλάνο. Την είχαμε βάλει αρκετοί εκείνη την εποχή και κορνάραμε όταν διασταυρωνόμαστε στον αέρα.. άλλες εποχές!

Με τα σπασμένα γυαλιά στο Σκιαδά

Ομπλός - απογείωση πάνω από το σύννεφο - υγρασία που είχε τυλίξει το βουνό και αμέσως είσοδος σε αυτό. Προσπάθησα να τραβήξω την απογείωση πίσω μου γεμάτη αλεξίπτωτα αλλά δεν τα κατάφερα και βέβαια δεν το σκεφτόμουνα καν να αρχίσω τις στροφές. 

Είμασταν ενημερωμένοι από την προσγείωση για τη βάση της νέφωσης και μόλις  βγαίναμε από κάτω στο καθαρό, ειδοποιούσαμε ή ειδοποιούσαν από κάτω την απογείωση να απογειωθεί ο επόμενος. Για να μήν τρακάρουμε εννοείται. Εκστατική πρωτόγνωρη πτήση!

 Μέσα στο σύννεφο..

Αυτές τις φωτογραφίες τις έχω ξαναβάλει παλιότερα και με αυτές κλείνουμε.., Ουσιαστικά τις αναδημοσιεύουμε εθιμικά κάθε βράδυ Πρωτοχρονιάς για Καλή Χρονιά. 

Το κλάξον και φυσικά η κόκα κόλα είναι σε πρώτο πλάνο.

Άντε στην υγειά σας!

Αυτή η ανάρτηση αφιερώνεται σε όσους μας έκαναν εκπαίδευση εκείνα τα πρώτα δύσκολα χρόνια (εννοείται αμισθί και χάνοντας την πτήση τους...), και σε όσους ανέλαβαν να μας απογειώσουν και να μας προσγειώσουν βάζοντας βαθιά το κεφάλι τους μέσα στο ντορβά.., σε όσους κουβάλησαν, σε όσους δούλεψαν και δημιούργησαν. Χωρίς αυτούς απλώς δεν θα υπήρχε τίποτα για να μιλάμε τώρα.

------------------------------------

Μπορείτε να δείτε ακόμα δύο σχετικές αναρτήσεις..

Έτσι γινόταν παλιότερα

και 

Παλιός Πιλότος είναι ο ..απλός Πιλότος..!

-----------------------

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα