(από ΤΑ ΝΕΑ)
«Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, τα αεραθλήματα είναι απολύτως ασφαλή. Και στο εξωτερικό, αιωρόπτερα, ανεμόπτερα, αλεξίπτωτα, παραπέντε, ελικόπτερα και υπερελαφρά αεροσκάφη καταγράφουν μόλις ένα-δυο θανατηφόρα ατυχήματα κάθε χρόνο. Κι αυτά πάλι θα μπορούσαν να αποφευχθούν...». Oι δύο νεκροί πιλότοι, εκπαιδευτής και εκπαιδευόμενος, στο...
μονοκινητήριο υπερελαφρό αεροσκάφος που κατέπεσε το βράδυ της 29ης Ιουνίου στο Αίγιο, ήταν και στατιστικά η εξαίρεση στον κανόνα. Οι άνθρωποι των αιθέρων επιμένουν πως η γοητεία από τα ψηλά παραμένει μοναδική. Λάτρεις των τολμηρών εναέριων δραστηριοτήτων το ξεκαθαρίζουν- κι ας ακούγεται οξύμωρο λίγες μέρες μετά την πρόσφατη τραγωδία-, πως τα πράγματα εκεί στα ψηλά δεν είναι δα και τόσο τρομακτικά, όπως ίσως φαντάζουν στα μάτια των περισσότερων στη... γη. «Ολα αυτά τα χομπίστικα πτητικά μέσα δεν χρειάζονται τον φόβο, αλλά τον σεβασμό μας, αυτό θα πρέπει να έχουν πάντοτε κατά νου οι χειριστές τους. Καθένα τους διέπεται από θεσπισμένους κανονισμούς: είτε από τους γενικούς όρους ασφαλείας των πτήσεων, είτε κι από τους ειδικούς όρους του συγκεκριμένου αθλήματος, που θα πρέπει όλοι τους να τηρούνται κατά γράμμα. Το κυριότερο, ωστόσο, είναι ο μαθητευόμενος, αλλά κι ο έμπειρος πιλότος να μην υπερεκτιμούν τις δυνατότητες, τόσο τις δικές τους όσο και των μέσων που έχουν στη διάθεσή τους. Γι΄ αυτό, άλλωστε, κι έχουν καταρτιστεί και διαφορετικές κατηγορίες επιπέδων απόδοσης- για αρχάριους, προχωρημένους κ.λπ.-, αλλά κι εξετάσεις για την πιστοποίηση της προόδου κάθε χειριστή...», λέει στα «ΝΕΑ» ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής Αεραθλητικής Ομοσπονδίας (ΕΛΑΟ, http://www. elao.gr), κ. Αντώνης Παπαδόπουλος. Ο έλεγχος του καιρού Και στις 13 Ιουνίου φέτος, σ΄ ένα άλλο σπορ στον ουρανό, στο αλεξίπτωτο πλαγιάς (παραπέντε), 28χρονος έχασε επίσης τη ζωή του, στην Κρήτη, καθώς δεν λειτούργησε το κύριο, αλλά και το δεύτερο αλεξίπτωτό του. «Το εφεδρικό θα έπρεπε κανονικά να ανοίξει στα 150, το αργότερο στα 70 μέτρα από το έδαφος, για να αποδειχθεί σωτήριο, εφόσον προηγουμένως είχε συντηρηθεί και συσκευαστεί σωστά», λέει ο υπεύθυνος για το αγώνισμα στην ΕΛΑΟ, κ. Γιάννης Μυριανθόπουλος. Σε κάθε περίπτωση, τρεις είναι, όπως υποστηρίζει, οι θεμελιώδεις αρχές σε παρόμοιες αεραθλητικές δράσεις. «Το πρώτο και κύριο είναι ο έλεγχος του καιρού: η σωστή μετεωρολογική ενημέρωση για την ένταση και την κατεύθυνση του αέρα στην ευρύτερη περιοχή όπου σκοπεύεις να κινηθείς. Εως και 25 χιλιόμετρα την ώρα, γύρω στα 4-5 μποφόρ, που μπορούν να μετρηθούν και επιτόπου με ειδικές φορητές συσκευές, είναι οι ιδανικές συνθήκες. Από κει και πέρα, απαραίτητος είναι κι ο τακτικός έλεγχος της εναέριας συσκευής, που θα πρέπει κάθε δυο χρόνια να υποβάλλεται σε σχετικό τεστ στα ειδικά κέντρα πιστοποίησής της, για πιθανές ατέλειες ή φθορές της. Επιβάλλεται, τέλος, κάθε αεραθλητής να ενημερώνει εκ των προτέρων συναδέλφους και οικείους του για το πού και πότε θα πετάξει...», σημειώνει. Το ποτάμι δεν θέλει παιχνίδια Συστηματικός καγιάκερ όλες τις εποχές του χρόνου εδώ και δώδεκα χρόνια, ο 43χρονος κ. Νίκος Μαυρής έχει μυηθεί για τα καλά και στις κακοτοπιές των ποταμιών. «Πρωτεύοντα ρόλο μέσα εκεί παίζει ο άρτιος εξοπλισμός. Προσωπικά, φροντίζω κάθε φορά να έχω μαζί μου και έξτρα εφόδια, για την περίπτωση που ξεμείνω γύρω απ΄ το νερό, έχω επίσης πάντοτε μαζί μου και φαρμακείο, δεύτερα κουπιά κι ασύρματο. Από κει και πέρα, σημαντικό είναι να πάει κανείς για καγιάκ όχι μόνος του, αλλά ως μέλος τουλάχιστον τριμελούς εκπαιδευμένης ομάδας, όπου όλοι θα ξέρουν τα βασικά. Οπως και να ΄χει, οι “μαγκιές” όταν έχει καιρό, είναι απαγορευτικές: με πολλή βροχή και φουσκωμένο ποτάμι, απλά αποφεύγεις να μπεις μέσα...», λέει. Και η εκπαίδευση, σε μία από τις κατά τόπους Σχολές που λειτουργούν στις όχθες των μεγαλύτερων ελληνικών ποταμών, είναι, όπως τονίζει, προϋπόθεση εκ των ων ου ουκ άνευ. «Ειδικά στο ράφτινγκ, απαιτείται επιπλέον και σωστή επιλογή της εταιρείας εναλλακτικού τουρισμού που θα οργανώσει την ομαδική διαδρομή με την ειδική βάρκα. Εκεί μέσα, πέρα από τον έμπειρο οδηγό της, θα πρέπει όλοι οι επιβαίνοντες να φορούν κράνη και σωσίβια, τον χειμώνα και στολές. Στα μετρημένα στα δάχτυλα στην Ελλάδα θανατηφόρα ατυχήματα στη διάρκεια ράφτινγκ, σε Αλιάκμονα και Λούσιο, η μη τήρηση των παραπάνω κανόνων αποδείχθηκε δυστυχώς καθοριστική...». «Ο βυθός κρύβει παγίδες» ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ τεχνικών καταδύσεων- σε ναυάγια, σπήλαια κ.λπ.-, ο 34χρονος Γιώργος Βανδώρος γνωρίζει καλά πως ο βυθός της θάλασσας δεν θέλει και πολλά για να μετατραπεί σε παγίδα. Ο ίδιος καταδύεται με αυτόνομη αναπνευστική συσκευή σε βάθη μεγαλύτερα των 40 μέτρων, πέρα δηλαδή κι από τα όρια των καταδύσεων αναψυχής. «Οσο πιο μακριά σε απόσταση, βάθος, αλλά και χρόνο βρισκόμαστε από την επιφάνεια, τόσο το ρίσκο για μη επιτυχή επάνοδο παραμένει. Η βασικότερη απειλή είναι να μην μπορέσει ο δύτης να χειριστεί όλο τον εξοπλισμό του ή να κάνει λάθος επιλογές...», εξηγεί. Τα υποβρύχια ατυχήματα, πάντως, δεν είναι συχνά, συγκριτικά με τον αριθμό των δυτών, σε Ελλάδα, αλλά και εξωτερικό, υποστηρίζει. «Αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν με σεβασμό την τεχνική κατάδυση. Προσπαθούν να οργανώνουν καταδύσεις με τρόπο ώστε να προβλέπονται όλα τα πιθανά σενάρια προβλημάτων και να δίνονται έγκαιρα λύσεις σε αυτά. Δυστυχώς, τα περισσότερα τραγικά απρόοπτα είναι από δύτες που έμαθαν (;) να κάνουν καταδύσεις από το Ιντερνετ ή κι από άτομα που δεν σέβονται τη ζωή τους. Γενικά, οι απώλειες στην αυτόνομη κατάδυση προέρχονται πάντα από ανθρώπινο λάθος. Είναι δική μας, λοιπόν, η ευθύνη να είμαστε καλά οργανωμένοι και προετοιμασμένοι για το ξένο περιβάλλον και τους νόμους του. Προβλήματα κι αστοχίες θα εμφανιστούν πολύ συχνά, ακόμα κι όταν όλα πηγαίνουν βάσει σχεδίου. Το θέμα είναι οι δύτες που θέλουν να ασχοληθούν να αποκτήσουν σταδιακά την εμπειρία που θα τους κρατήσει ασφαλείς. Θα χρειαστούν, έτσι, συνεχή εκπαίδευση, λεπτομερή προγραμματισμό κι απόλυτη συγκέντρωση, αλλά και αναγνώριση των προσωπικών ικανοτήτων τους. Δεν μπορούν όλοι να βρεθούν τόσο βαθιά και να παραμείνουν τόσο πολύ. Το να κατεβεί κάποιος σε μεγάλο βάθος είναι εύκολο, το να επιστρέψει υγιής σπίτι του είναι το δύσκολο...», λέει. «Δεν κάνουμε ασκήσεις θάρρους...» ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ στους κανόνες τους σπορ, αλλά και με κοινά γνωρίσματα σε ό,τι αφορά την πρόληψη ενδεχόμενων ατυχημάτων, η ορειβασία, η αναρρίχηση βράχων και η διάσχιση φαραγγιών (το canyoning), προσελκύουν ολοένα και περισσότερους Ελληνες, άντρες και γυναίκες. Προς γνώση και συμμόρφωση, ωστόσο, οι επαγγελματίες του χώρου επιμένουν στα θεωρητικά και πρακτικά μαθήματα που παρέχουν στις Σχολές τους να προειδοποιούν πως ανά πάσα στιγμή η «στραβή» μπορεί να συμβεί στον καθένα ανεκπαίδευτο ή και απρόσεκτο. «Κατολισθήσεις, χιονοστιβάδες, σαθρά βράχια ορθοπλαγιάς, απότομη αλλαγή του καιρού, ορμητικά νερά καταρράκτη ή πλημμύρες είναι, για παράδειγμα, ζητήματα στα οποία θα πρέπει να έχει εξασκηθεί κατάλληλα όποιος αποφασίσει να βγει στο βουνό. Με άγνοια κινδύνου, δεν μπορείς να το επιχειρήσεις, γιατί σίγουρα θα βρεις τέτοια εμπόδια στον δρόμο σου...», επισημαίνει ο εκπαιδευτής ορειβασίαςαναρρίχησης και οδηγός βουνού (http://www. basecamp.gr), κ. Παναγιώτης Κοτρωνάρος. «Αντιμετώπιση του βουνού με επιπολαιότητα, χωρίς τη λήψη προληπτικών μέτρων, με ανεπάρκεια ή και έλλειψη του απαραίτητου εξοπλισμού, δεν επιτρέπεται. Στενομυαλιά και εγωισμοί κατά την ορειβατική κίνηση, με μια κουβέντα το “έλα μωρέ, εγώ μπορώ...”, επίσης δεν έχουν θέση στα σπορ αυτά. Διαφορετικά, μπορούν να αποβούν ίσως και μοιραία...», τονίζει, ενώ σπεύδει να ξεκαθαρίσει: «Εμείς δεν βγαίνουμε έξω για την αδρεναλίνη, αλλά για να ταυτιστούμε με το φυσικό στοιχείο. Δεν κάνουμε ασκήσεις θάρρους, γιατί ξέρουμε ότι η φύση δεν νικιέται, δεν πάμε κόντρα της, αλλά μαζί της».
Πηγή:http://fimotro.blogspot.com/2010/07/extreme-sports.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε το εδώ..!: