Αναπολώντας μια πτήση με Ανεμόπτερο - 20 ολόκληρα χρόνια πριν ...

Αυτό το βιντεάκι με το ανεμόπτερο του Κώστα Καββαθά που ανέβασα σε προηγούμενη ανάρτηση μου έφερε στη μνήμη παλιές θύμησες από πάρα πολύ πολύ πίσω, πρέπει να ήταν περίπου κάπου στο 1989 με 1990.

Ήταν τότε η εποχή που στο περιοδικό του, την Πτήση & Διάστημα, το μοναδικό αεροπορικό περιοδικό της εποχής, είχε εμφανιστεί εκείνη η αξέχαστη όσο και πρωτοποριακή για την εποχή της, διαφήμιση της Ανεμολέσχης Αθηνών (ΑΝ.Λ.Α.), με τον αν μη τι άλλο καταπληκτικό και ασυνήθιστο για την εποχή τίτλο ''Ελάτε στο Τατόι να Πετάξετε!'' **

Μια πτήση που γινόταν με τα διθέσια ανεμόπτερα της Ανεμολέσχης και με κόστος μόλις 6000 τότε ''παλιές'' δραχμές!
Για ένα παιδί που δεν είχε αφήσει ποτέ στη ζωή του το έδαφος αλλά πάντα το ονειρευόταν ήταν ό,τι το καλύτερο θα μπορούσε να του συμβεί.
Κι έτσι έκλεισα ένα ραντεβού και μια ωραία Κυριακή πρωί βρέθηκα εκεί (για την ακρίβεια βρέθηκα δύο Κυριακές, αλλά την πρώτη φορά έκανε έναν κατακλυσμό φοβερό και με κοιτούσαν με απορία στην πύλη οι σμηνίτες ''..καλά σήμερα ήρθες με τέτοιο καιρό να πετάξεις....?'')
Ήταν θυμάμαι τα παιδιά της Ανεμολέσχης που ήδη περίμεναν στην ουρά και εγγράφονταν με σειρά προτεραιότητας για πτήση, που προσφέρθηκαν, και μου έδωσαν προτεραιότητα μιας και ήμουν από Πάτρα και έπρεπε να επιστρέψω. Και για να μην τα πολυλογώ, μια και δυο, βρέθηκα στην πίσω θέση ενός σχεδόν ολοκαίνουργιου τότε ανεμοπτέρου τύπου ASK-21 που είχε το νηολόγιο sx-130.
Aπογείωση με ρυμούλκηση με ένα από τα Piper Cub που λίγα χρόνια πριν είχε παραχωρήσει δωρεάν η Πολεμική Αεροπορία, και να σου να πετάω πιτσιρίκος σχετικά εγώ, πάνω από τους Θρακομακεδόνες, κοντά στην Πάρνηθα, και θέα όλη την Αθήνα, με χειριστή τον Αλέξη. Λίγα χρόνια μεγαλύτερος ήταν από εμένα αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι άλλες, περισσότερες λεπτομέρειες για τα στοιχεία του ανθρώπου που με πέταξε πρώτη φορά.
Στην αρχή, στην απογείωση, το ελαφρύτερο ανεμόπτερο παρέμεινε να πετάει στα ένα - δυο μέτρα ύψος από το διάδρομο, περιμένοντας να αποκτήσει ταχύτητα για να απογειωθεί και το βαρύτερο ρυμουλκό μας Piper Cub..
Και δώστου ξαφνικά να περνάς δίπλα από τα παρκαρισμένα εκπαιδευτικά Τ-41 και τα κτίρια της Σχολής Ικάρων..
Ύστερα πετούσαμε ακολουθώντας το ρυμουλκό μας μέχρι να ανέβουμε στο προκαθορισμένο ύψος.
Απαγκίστρωση από το συρματόσχοινο κάπου στα πεντακόσια- εξακόσια μέτρα και απότομος ελιγμός, κάτι σαν κύκλος, για να το αποφύγουμε.
Και μετά μια πτήση ''χαλαρή'' όπου το loop που επιχειρήσαμε δεν μας βγήκε ακριβώς έτσι, αλλά κατέληξε σε μια κανονικότατη απώλεια στήριξης, όπου για μια στιγμή το ρύγχος κοίταγε ίσια ψηλά στον ουρανό και την επόμενη στιγμή έπεφτε και πάλι μπροστά, λόγω του κέντρου βάρους, και φυσικά μπήκε άμεσα και εύκολα σε πτήση ξανά..
Βλέπεις δεν είχαμε αρκετή ταχύτητα για να κάνουμε loop και όταν ο Αλέξης τράβηξε πίσω το χειριστήριο απλώς ..στολάραμε. Έπρεπε πρώτα να ρίξουμε μούρη μπροστά για να πάρουμε το μέγιστο της ταχύτητας...
Δεν μας πτόησε όμως και ο Αλέξης τρωγώτανε και μου λέει πάρτο λίγο να δεις πως είναι και... ποιος θα έλεγε όχι σε τέτοια πρόσκληση?
Ένα μικρό μάθημα για λίγα δεύτερα, χειριστήριο και συγχρονισμένα τα ποδωστήρια, μικρές κλίσεις αριστερά και ύστερα δεξιά.., μικρές απαλές στροφές...
Δεν ήταν και τίποτα δύσκολο και κάπου κάπου παφ.., παφ.., ανασηκωνόταν λίγο η μία πτέρυγα, κάτι σαν να ήσουνα σε βάρκα, σαν να σε χτυπούσε ένα αόρατο κύμα και να σε ανασήκωνε απαλά..
Ήταν η πρώτη στη ζωή μου συνάντηση με θερμικό.. αλλά δεν ήξερα τότε την ακριβή ορολογία...
Και ύστερα βάλθηκα να δοκιμάζω την ταχύτητα. Στα όργανα είχε την ένδειξη της ταχύτητας και ευδιάκριτο το σημείο στα 90 χιλιόμετρα την ώρα (ή μήπως ήταν μίλια - δεν είμαι σίγουρος), όπου εκεί ήταν η βέλτιστη πτήση, ο καλύτερος λόγος κατολίσθησης.
Το προσπερνούσαμε ρίχνοντας ελαφρά το ρύγχος και κάπου εκεί στα 120 το ανεμόπτερο έτρεμε ολόκληρο, ήταν μάλλον το όριο της μέγιστης ταχύτητά του..
Σηκώναμε απαλά το ρύγχος και μετά από λίγο ένιωθες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, κόντευε να στολάρει.., και σε ανάγκαζε να χαμηλώσεις το ρύγχος για να ανακτήσει ταχύτητα αλλιώς θα το έκανε μόνο του...
Πάμε προς το αεροδρόμιο λέει ο Αλέξης και αφού κάναμε έναν κύκλο γύρω του κατευθυνθήκαμε προς την αρχή του Διαδρόμου.
Θα επιχειρήσουμε, μου λέει, αν δε σε πειράζει, μια προσγείωση ακριβείας για να προπονηθώ λίγο, μιας και σε λίγο καιρό έχουμε αγώνες. Απλώς μπορεί να πιάσουμε λίγο ''βαριά''.
Δεν κάναμε και τίποτα ιδιαίτερα S όπως στο Παραπέντε, απλά πήραμε μια καλή ευθεία και την κατάλληλη στιγμή ο Αλέξης άνοιξε τα αερόφρενα και ρυθμίζοντας με αυτά την ολίσθηση πατήσαμε (μαλακά μου φάνηκε εμένα) με τον κύριο κεντρικό τροχό στην αρχή του διαδρόμου..
Μετά από λίγα μέτρα στον διάδρομο τα παιδιά της Ανεμολέσχης που περίμεναν εκεί γι' αυτό το σκοπό, ήρθαν δεξιά και αριστερά και μας έπιασαν τα φτερά, για να μην ακουμπήσουν και γρατσουνιστούν στην άσφαλτο.
Γιατί ως γνωστόν τα ανεμόπτερα δεν έχουν πλαινούς τροχούς, αλλά μόνο έναν μεγάλο κύριο τροχό, εκεί που βρίσκεται το κέντρο βάρους στην άτρακτο, και δύο μικρούς βοηθητικούς στο εμπρός και στο πίσω μέρος της ατράκτου.
Και κάπως έτσι απλά τελείωσε η πρώτη μου επαφή με τον αέρα ..
Πριν είκοσι ολόκληρα χρόνια όλα αυτά..
Πέρασε ήδη μια ολόκληρη ζωή..
Με κέρδισε το Παραπέντε τελικά, βλέπετε στην Πάτρα ήταν και μάλλον είναι ακόμα ο μόνος τρόπος να πετάω με μια σχετική αλλά πάντως μεγάλη ευκολία και συχνότητα δίπλα στο σπίτι μου, σε μια εξίσου καταπληκτική Λέσχη, με τέλεια παρέα και με καλούς φίλους που σε νοιάζονται οτιδήποτε κι αν χρειαστεί.
Και όπως και το Ανεμόπτερο αλλά και ο Αετός, είναι ένας από τους πλέον μοναδικούς κι εύκολους τρόπους να πετάς αθόρυβα, να γίνεσαι ένα με τα πουλιά..
Για μένα ήταν όμως ο  μοναδικός ίσως τρόπος να παίρνω τα φτερά μου μαζί μου, στις περισσότερες από τις αποδράσεις μου.
Και σίγουρα ο μοναδικόςς τρόπος να παρκάρω το ''αεροπλάνο'' μου, δίπλα ακριβώς από το κρεββάτι μου, στα χρόνια της εργένικης νιότης μου...
Για τις επιδόσεις των ανεμοπτέρων όμως ούτε λόγος να γίνεται....

Πηγή φωτογραφιών

η επίσημη ιστοσελίδα της Ανεμολέσχης Αθηνών:

http://www.anla.gr/
 -----------------------------------------
Την παρακάτω φωτογραφία την ανακάλυψα στον επίσημο ιστοχώρο της Αερολέσχης Ιωαννίνων και είναι από επίσκεψη της ΑΝΛΑ και του SX-130 στα Γιάννενα το  1988.

*Θερμές ευχαριστίες για την ανεπανάληπτη αυτή Λέσχη με το Λ κεφαλαίο, που δραστηριοποιείται ακόμα στο Τατόι, με το αγωνιστικό τμήμα να έχει μεταφερθεί στην Κωπαίδα.
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι προύχοντες νεοέλληνες γείτονες διαμαρτύρονται λέει για το θόρυβο και θέλουν να κλείσουν και να κάνουν οικόπεδα, ακόμα και αυτό το παλιό και τόσο ιστορικό αεροδρόμιο και φυσικό σπίτι της Ανεμολέσχης και όχι μόνο, στο Τατόι...

** Με χαρά βλέπω ότι τα χρόνια πέρασαν αλλά η επιγραφή που λέει ''Πετάξτε μαζί μας'' στην ιστοσελίδα της ΑΝΛΑ παραμένει.. Μια πτήση μαζί τους (και όχι μόνο μία αν έχετε το σαράκι) θα είναι εμπειρία ζωής..