Στο ρεπορτάζ που ακολουθεί θα διαβάσετε τι μας είπαν οι συγγενείς δυο
θυμάτων απο την Αιανή Κοζάνης, δυο χρόνια πριν, τον Δεκέμβρη του 2011,
σε έρευνα που έγινε απο το περιοδικό Omikron Magazine και δημοσιεύτηκε
στο τεύχος Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, δεν άλλαξε σχεδόν...τίποτα.
Δεκατρία χρόνια μετά... κάποιες ψυχές ζητούν ακόµη δικαίωση
Του Σωκράτη Μουτίδη
Πως
και πως περίμεναν να συναντήσουν, έπειτα από μήνες, τους δικούς τους
ανθρώπους, για να τους σφίξουν στην αγκαλιά τους και να περάσουν τις
γιορτές των Χριστουγέννων μαζί. Η Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 1997 πλησίαζε
και ήδη είχαν ξεκινήσει οι προετοιμασίες για την υποδοχή των
ξενιτεμένων. Ήταν να προσγειωθούν στη Θεσσαλονίκη στις 9:40 το πρωί
εκείνης της ημέρας, αλλά η πτήση από την Οδησσό της Ουκρανίας είχε
καθυστέρηση. Μια καθυστέρηση... παντοτινή.
Η συντριβή του αεροσκάφους Γιάκοβλεφ 42 στα Πιέρια Όρη εκείνο το
χειμωνιάτικο βράδυ άλλαξε τη ζωή πολλών. Μεταξύ αυτών και του Χαρίση
Στάμου από την Αιανή Κοζάνης, ο γιος του οποίου επέβαινε στο αεροσκάφος
και επρόκειτο να αρραβωνιαστεί τέσσερις μέρες μετά την άφιξή του από την
Οδησσό. Πίσω από κάθε τραγική ιστορία κρύβονται παιχνίδια της τύχης. Ο
68χρονος σήμερα Χάρης όπως τον φωνάζουν, πατέρας του Νίκου, μας
διηγείται με λεπτομέρειες τα γεγονότα που μεσολάβησαν από την ημέρα του
δυστυχήματος μέχρι και δυο μέρες μετά, όταν εντοπίστηκαν τα συντρίμμια
του αεροπλάνου σε μια πλαγιά των Πιερίων σε ύψος 3300 ποδών.
Ο
κ. Χάρης θυμάται και δεν είναι λίγες οι φορές που τα μάτια του
βουρκώνουν. «Αδιαφορία και βλακεία έριξαν το αεροπλάνο» μας λέει με
αυστηρό ύφος και μας δίνει να καταλάβουμε πως είναι αποφασισμένος να
μιλήσει τη σκληρή και πικρή γλώσσα της αλήθειας. Αυτό που συνεχίζει να
τον εξοργίζει μέχρι και σήμερα, όπως μας λέει, είναι η προσπάθεια του
ελληνικού δημοσίου «να εξαπατήσει και να παραπλανήσει τους συγγενείς των
θυμάτων, με σκοπό να στρέψουν την οργή τους προς τους Ουκρανούς».