Η Αερολέσχη Έδεσσας φιλοξενείται στο Sailplane and Gliding

Η Αερολέσχη μας ξεπέρασε για ακόμα μία φορά τα σύνορα της Ελλάδας και το FACT project λόγω τη ιδιαιτερότητας αλλά και της καινοτομίας του έγινε γνωστό και στην Αγγλία. Ζητήθηκε λοιπόν να γράψουμε μερικά πράγματα γι αυτό. Το άρθρο φιλοξενήθηκε στο περιοδικό SAIPLANE AND GLIDING.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την British Gliding Association που είναι η αρχή που εκδίδει αυτό το περιοδικό με αποκλειστικά ανεμοπορικά νέα όπως επίσης και την αρχισυντάκτρια Mrs Newbie για την φιλοξενία .

click to enlarge

Στο μεταξύ στο Ανεμοδρόμιο Έδεσσας: 
  Οι εργασίες στο καινούργιο μας υπόστεγο συνεχίζονται. Την περασμένη εβδομάδα τοποθετήθηκε φωτισμός εσωτερικά και εξωτερικά του κτηρίου..

27-5-2014
Construction of the new hangar has began in our airfield continuing the implementation of the FACT Program (INTERREG II). The old Tol No1 is demolished and after redevelopment of the surrounding area a brand new hangar will  be built covering an area of  800sqm. Stay tuned!!!
The new hangar will house the existing gliders of the Club and also the new one which is in the order proccess. 350sqm will be used as the indoor Museum and will house old equipment and restored gliders as well as many photos and many more exibits which make part of our clubs 4 decades of History and existence!!!

Και φυσικά τον Μάιο του 2015 αναμένεται -σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα- να παραδοθεί και το εκπληκτικό ολοκαίνουργιο Μοτοανεμόπτερο της Αερολέσχης Έδεσσας.

Περισσότερα γι αυτο μπορείτε να δείτε σε παλιότερή μας ανάρτηση:

Προμήθεια Διθεσίου Μοτοανεμοπτέρου DUO DISCUS XLT

Πηγή: http://edessaglidingclub.gr/
 

Ο Γερμανός αεροπόρος που ρίσκαρε και έσωσε τη ζωή Αμερικανού πιλότου στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο

40 χρόνια χρόνια μετά, χάρηκε που «ο αντίπαλος δεν αποδείχθηκε καθίκι»...

Μία συγκλονιστική ιστορία φιλίας και σεβασμού, απ’ τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο.
Ένας Γερμανός πιλότος έσωσε ένα αμερικάνικο αεροσκάφος. Οι δύο πιλότοι συναντήθηκαν μετά από 40 χρόνια και έγιναν στενοί φίλοι, μέχρι τον θάνατό τους το 2008.
Στις 20 Δεκεμβρίου του 1943, ο Αμερικάνος Τσάρλι Μπράουν πετούσε για πρώτη φόρα πάνω από γερμανικό έδαφος.
Ήταν επικεφαλής του πληρώματος του αεροσκάφος Β-17, που ήταν γνωστό και ως «Ιπτάμενο Οχυρό».
Το αεροσκάφος είχε εκτελέσει επιτυχώς έναν σύντομο βομβαρδισμό της Βρέμης και επέστρεφε στην Αγγλία, όταν έγινε έκρηξη στον κινητήρα. Το Β-17 κατάφερε να συνεχίσει την πορεία του, αλλά έχανε συνεχώς ταχύτητα.

Απλά σήμερα θα βγούμε και θα πιούμε ένα μπουκάλι στη μνήμη τους. Και θα συνεχίσουμε, όπως θα συνέχιζαν κι αυτοί για μας...

Πέρασαν πολλοί μήνες από την τελευταία ανάρτηση αυτού του ιστολογίου. Και όμως σήμερα το απόγευμα μου έδωσε μία ακόμη χαρά. Μια παρέα φίλοι Ανεμοπόροι από την Αθήνα έψαξαν να βρουν το τι απέγινα, κι έστειλαν έναν Πατρινό φίλο τους τον πολύ ευγενικό κ Στάη να ψάξει να με βρει.
 Και έψαξε , βρήκε, ήρθε στη δουλειά μου ο άνθρωπος, και μου περιέγραψε  -παρόλο που δεν είχε άμεση σχέση με τον αέρα- το πως του έστελναν καθε τόσο διάφορα email παλιότερα με ενδιαφέρουσες αναρτήσεις του Paragliding And Aviation λέγοντάς του ''κοίταξε αυτό'' και ''κοίταξε εκείνο''.
Με συγκινήσατε οφείλω να το πω, να είστε καλά, έφυγα από τη δουλειά για το σπίτι μερικά εκατοστά ψηλότερος.
Και μου θυμήσατε το τι ακριβώς προσπάθησα να κάνω μέσα από αυτό το μικρό και ταπεινό bloggaki.
Παραπεντίστας μικρός εγώ για πάνω από είκοσι τόσα χρόνια τώρα πια και λάτρης του αέρα από τότε που μπορώ να θυμηθώ, τα πάντρεψα όλα εδώ μέσα όπως ακριβώς τα είχα μέσα στην ψυχή μου. Με Αγάπη για την πτήση στην κάθε της μορφή.
Από το Παραπέντε μου που είναι η πιο απλή πτητική συσκευή μαζί με τους Αετούς, στα Ελευθέρας και τα BASE που αναπτύσσονται στην Ελλάδα δραμματικά και φυσικά τα μεγάλα ξαδέρφια μας τα Ανεμόπτερα και οι Ανεμολέσχες με τους καταπληκτικούς αερανθρώπους τους και κάθε είδους μικρά και μεγάλα Αεροπλάνα, μέχρι τη μεγάλη μας μητέρα την ΠΑ.

Εκείνη που δίνει τη μεγάλη μάχη καθημερινά στα Readiness, στον Αέρα και στις ΜΣΒ. Εκείνη που δεν της επιτρέπεται ούτε καν η ελάχιστή αυτή πολυτέλεια, να επιλέγει τον τόπο, τον χρόνο και τον καιρό, όπως κάνουμε όλοι οι άλλοι εμείς πριν απογειωθούμε για την επόμενη πτήση μας. Εκείνη με τις μεγάλες, τις απίστευτες επιδόσεις που μόνο λίγοι τυχεροί δικαιούνται να ζήσουν. Εκείνη που μετράει τόσο μεγάλες απώλειες.
Δεν ξέρω γιατί όμως το μυαλό μου πάει διαρκώς τον τελευταίο καιρό στα δύο παιδιά της 341 Μοίρας που πέταξαν για πάντα με το F-16D Block 50 με sn 084 σε εκείνο το τραγικό δυστύχημα πριν είκοσι περίπου ημέρες στην Ισπανία.  Η σκέψη μου γυρίζει διαρκώς σε αυτή την παρέα εκεί ψηλά.

Εγώ αν έχανα έναν φίλο, έναν αδερφό -το έχω σκεφτεί στα τόσα χρόνια που πετάω ότι μπορεί να συμβεί- ίσως δεν θα μπορούσα, δεν θα άντεχα να ξαναπετάξω. Αυτα εκεί τα παιδιά -γιατί παιδιά μας είναι κι αδέρφια μας- πώς το αντέχουν, πώς το καταφέρνουν, πώς το μπορούν?
Και σήμερα που είναι Τρίτη βράδυ κι όπως έχουν νυχτερινή, άκουγα πάλι τον ουρανό πάνω από το σπίτι μου να αντηχεί Στρατηγό Μακρυγιάννη -για να δανειστώ και μια ωραία έκφραση του Κ. Καββαθά που μου έχει αποτυπωθεί στη μνήμη, ούτε ξέρω από πόσο παλιότερα.
Άκουσα και διάβασα τόσα μα τόσα πολλά.. μία από τις συζητήσεις φίλων Ιπταμένων στο fb είναι αυτή που δεν θα ξεχάσω νομίζω ποτέ... 
      Kαι σας την παραθέτω αυτολεξεί:

• Θα του γαμήσω τα πρέκια το πτητικό.. επι τόπου . Σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε.

•   Δεν θα γαμήσεις τίποτα. Αυτή είναι η δουλειά μας. Απλά σήμερα θα βγούμε και θα πιούμε ένα μπουκάλι στη μνήμη τους. Και θα συνεχίσουμε, όπως θα συνέχιζαν κι αυτοί για μας.......

*Η 341 Μοίρα από το 1997 που παρέλαβε τα F-16 δεν είχε χάσει ποτέ αεροπλάνο.

*Η ανάρτηση αυτή - η πρώτη μετά από τόσο πολύ καιρό - αφιερώνεται δικαιωματικά στον Σμηναγό Αθανάσιο Ζάγκα και στον Σμηναγό Παναγιώτη Λάσκαρη. Και σε όλη τη μεγάλη παρέα εκεί ψηλά, στον Πολυχρονάκη, στον Μπρίντακ, στον Ηλιάκη, στον Στρατάκια, στον Σιαλμά και στα άλλα παιδιά. Αθάνατοι!