Διασώζοντας ένα μεγάλο τραυματισμένο πουλί

This happened 10 years ago in Crete to a friend of ours. He and his friends gathered the bird and sent it to Athens in a wild bird care unit. Fortunately the Vulture did well and flew again after some time

Το συγκλονιστικό αυτό βίντεο έχει τραβηχτεί και αναρτηθεί στο διαδίκτυο εδώ και δέκα χρόνια, από τον καλό μας φίλο και πιλότο Αλεξιπτώτου Πλαγιάς Γιάννη Σκαρπαθιωτάκη Giannis Skarp στα Αστερούσια της Κρήτης. Από τότε έχει κάνει πολλές φορές τον γύρο της Ελλάδας αλλά και του κόσμου, σε σχέση με το μεγάλο πρόβλημα της επιπόλαιης χωροθέτησης των Αιολικών πάρκων.

Το βίντεο το συναντάμε συνεχώς από ξένες κυρίως σελίδες αλλά δυστυχώς είναι ''κομμένο'' χωρίς δηλαδή να δείχνει τη συνέχεια. Το τραυματισμένο όρνιο περιμαζεύτηκε από τους παρόντες εκείνη τη στιγμή Αλεξιπτωτιστές Πλαγιάς και στάλθηκε για περίθαλψη στο ΕΚΠΑΖ της Αίγινας , το οποίο παρεμπιπτόντως δεν λειτουργεί πλέον - για παρόμοια περιστατικά απευθυνόμαστε στην Elliniki Ornithologiki Etaireia.

Επίσης ένα μικρό χρήσιμο tip για το πως μπορούμε να πιάσουμε σχετικά εύκολα και γρήγορα ένα μεγάλο τραυματισμένο πουλί είναι να του ρίξουμε και να κουκουλώσουμε το κεφάλι με ένα μεγάλο κομμάτι ύφασμα. Το πουλί όταν σταματήσει να βλέπει ακινητεί κι έτσι μπορούμε να το μαζέψουμε και να το διαχειριστούμε με ηρεμία βάζοντάς το σε ένα μεγάλο χαρτόκουτο χωρίς να φοβηθεί και χωρίς να τραυματιστεί περαιτέρω.

Αξίζει να το ξαναδούμε..

Περιοδικό ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΛΟΓΗ 1976. Δοκιμάζοντας πτητικές συσκευές με τον θρύλο Πλάτωνα Κουρουβακάλη

Το εξαιρετικά σπάνιο εύρημα και το αν μη τι άλλο ιστορικό άρθρο που θα παρουσιάσουμε σήμερα αποτελεί δημοσίευση του επιστημονικού περιοδικού  ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΛΟΓΗ του 1976 και υπογράφεται στο τέλος του από τον κ Νίκο Καραγεώργη.
Το άρθρο πραγματεύεται την πτήση του ίδιου του δημοσιογράφου - αεραθλητή σε δοκιμαστική - επεξηγηματική πτήση με την ''πρώτη συσκευή στοιχειώδους πτήσεως κατασκευασμένη από Ελληνικά χέρια'' όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται. Τα χέρια αυτά ήταν τα χέρια του δάσκαλου του αέρα για πολλές γενιές αεραθλητών και πρωτεργάτη του ελληνικού αεραθλητισμού, του αείμνηστου Πλάτωνα Κουρουβακάλη.
Το περιοδικό με τη θρυλική φιγούρα του Πλάτωνα Κουρουβακάλη στο εξώφυλλο να δοκιμάζει τον ιδιοκατασκευασμένο του τότε Αετό, ανακάλυψε και απέκτησε ο καλός μας φίλος (και γνωστότατος plane spotter) κ. Γιώργος Βλάχος. Τον ευχαριστούμε θερμά που αμέσως σκανάρισε το σπάνιο αυτό άρθρο κι έσπευσε να το μοιραστεί με όλους μας!

Και όπως πολύ εύστοχα λέει ένας άγνωστος φίλος στη δημοσίευση του www.airliners.gr:

 "Δεν είναι η, μακρινή έστω, συγγένειά μου με τον Πλάτωνα που με έκανε να γράψω αυτά τα δυο λόγια. Είναι η ελάχιστη υποχρέωση όλης της αεροπορικής οικογένειας να τον μνημονεύει. Οι περισσότεροι φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι, με το πέρασμα του καιρού τον "ξέχασαν", ίσως γιατί δεν θα το άντεχαν να βλέπουν στην κατάσταση που βρισκόταν μετά το ατύχημα. Η ελληνική αεροπορία και η αεροπορική οικογένεια όμως δεν πρόκειται να τον ξεχάσει, γιατί χωρίς αυτόν δεν θα ήταν ποτέ η ίδια…
Καλό ταξίδι Πλάτωνα και... καλές πτήσεις!"

-------------------

Λίγα λόγια για τον Πλάτωνα Κουρουβακάλη ,

 για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν και οι νεώτεροι,

 μπορείτε να διαβάσετε σε παλιότερη δημοσίευσή μας 

με αφορμή το τελευταίο ταξίδι του Πλάτωνα 

τον Ιούνιο του 2011 εδώ:

Πλάτων Κουρουβακάλης - Έφυγε ο πρωτεργάτης του Αεραθλητισμού...

-----------------------

Με τις θερμές ευχαριστίες μας στον κ Γιώργο Βλάχο ο οποίος μόλις ανακάλυψε το σπάνιο περιοδικό έσπευσε να σκανάρει το άρθρο και να το μοιραστεί μαζί μας.

Το Αεροδρόμιο του Μαραθώνα - Από τον Κώστα Πικρό

Η ιστορία ενός μικρού αλλά τόσο σημαντικού και αγαπημένου για πολλούς Αεραθλητικού Αεροδρομίου της Αττικής που έληξε άδοξα, όπως την κατέγραψε βήμα προς βήμα ο γνωστός σε όλους μας Ανεμοπόρος Κώστας Πικρός.
 Από την σύλληψη της ιδέας και τη δημιουργία και άνθιση του Αεροδρομίου έως και το κλείσιμο του με το άνοιγμα του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος και τη μετατροπή του σε κωπηλατοδρόμιο το 2004 αλλά και την εγκατάλειψή του μετέπειτα.
 Το παράλληλο τέλος του μαζί με το Αεροδρόμιο του Ελληνικού και η ανάγκη που δημιουργήθηκε και οδήγησε στην μετεγκατάσταση της Γενικής Αεροπορίας στα Μέγαρα.
Τα όνειρα και η δραστηριοποίηση των μελών της Ανεμολέσχης και της Αερολέσχης Αθηνών και όλων των Αερολεσχών που δραστηριοποιήθηκαν εκεί.
 Η δημιουργία της Aegean (Aviation τότε) στον Μαραθώνα και η αρχική ιστορία της με τη δραστηριοποίησή της με ημερήσιες (αεροπανό) και νυχτερινές (φωτεινές!) αεροδιαφημίσεις που οδήγησαν σε αναφορές για UFO στον Αττικό ουρανό.
Ιστορίες για τις Ανεμοπορικές κατασκηνώσεις της ΑΝ.Λ.Α. και τις πτήσεις στον Μαραθώνα και άλλα πολλά.

Για την ευκολία της παρουσίασης και της ανάγνωσης από όλες τις συσκευές, το αρχείο που είναι σε μορφή pdf το έχουμε ενσωματώσει στο blog και μπορείτε να το διαβάσετε απευθείας από εδώ ή να κάνετε λήψη στον υπολογιστή σας.

Ευχαριστούμε τον Ανεμοπόρο κ Κώστα Πικρό που μας το έστειλε αλλά κυρίως ευχαριστούμε για όλη αυτή την καταπληκτική δουλειά που έχει κάνει εδώ διασώζοντας την Αεροπορική Ιστορία στην Ελλάδα για ακόμα μία φορά.



  Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο και η παρουσίαση ξεκινά αμέσως μετά:

΄΄Από τον Μαραθώνα πέρασαν διαδοχικά όλοι οι μόνιμοι και περαστικοί του Τατοΐου. Η βασική ομάδα όμως, που πέρασε δύο αξέχαστε βδομάδες πλάι στα ανεμόπτερα, ήταν περίπου δεκαμελής. Επρόκειτο για παλιά και πεπειραμένα στελέχη της λέσχης (... με άσπρα μαλλιά). Ο αρχηγός της ομάδας και μεγαλύτερος σε ηλικία ήταν ο Δημητρακάκης που τότε ήταν περίπου 20 χρονών. Όλοι οι άλλοι είμαστε νεώτεροι. 
Η ομάδα διεχειρίζετο ένα αεροπλάνο και δύο‐τρία ανεμόπτερα αξίας πολλών εκατομμυρίων δραχμών. Μια μεγάλη παρέα τόσο μικρής μέσης ηλικίας δεν βρέθηκε ποτέ να παίζει με τόσο ακριβά παιγνίδια. Οι μέρες ξεκινούσαν με την περιβόητη "τυρομπουγάτσα" και Μίλκο. Μετά μαζεύαμε όλα τα καλώδια των φορτιστών για τις μπαταρίες, λύναμε τα ανεμόπτερα και το ρυμουλκό αεροπλάνο από τις αγκυρώσεις τους και σπρώχναμε τα πάντα στον διάδρομο. 
Όταν άρχιζαν οι πτήσεις, κανείς δεν σκεπτόταν πια το φαΐ. Όχι όμως ότι δεν εμφανίζονταν κάτι τερατώδη σάντουιτς και ντομάτες. Αυτά παρόλο που δεν μπορούν να μετρήσουν για φαΐ, αρκούσαν για να καθησυχάσουν τους γουργουριστικούς θορύβους μερικών κοιλιών. 
Το σούρουπο, μετά τις πτήσεις, δέναμε τα πάντα στο έδαφος, ξεμπλέκαμε τον γόρδιο δεσμό των καλωδίων για τους φορτωτές και, μετά από μια βουτιά και ένα beach voley, την κοπανάγαμε για ένα από τα γειτονικά φαγάδικα.
 Τις περισσότερες φορές κανείς από τους μόνιμους κατασκηνωτές δεν είχε αυτοκίνητο. Έτσι, συχνά δούλευε "παπί και άγιος ο Θεός". Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη οι νεότεροι ανεμοπόροι μάθαιναν να οδηγούν και να επισκευάζουν αυτοκίνητα μέσα στο αεροδρόμιο (καημένο Πόνυ). Οι περισσότεροι από εμάς αποκτήσαμε πτυχίο ανεμοπτέρου πριν το πτυχίο αυτοκινήτου.΄΄