Επεισόδιο ΣΚΑΪ ΤV 2/5/2019
Έρευνα του Αλέξη Παπαχελά
Για όποιον αντέχει η καρδιά του να το δει και να θυμηθεί και να γίνει κομμάτια.. γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε.. γιατί και το φετινό καλοκαίρι δεν έχει αλλάξει τίποτα απολύτως σε σχέση με το περυσινό..
101 άνθρωποι.. ''απλώς'' κάπου κάπως χάθηκαν, γυναίκες, γιαγιάδες, παππούδες και μικρά παιδιά αγκαλιασμένοι... απανθρακώθηκαν.
Υπάρχει αυτή η λέξη και είναι δόκιμη, χρησιμοποιείται και για ανθρώπους ακόμα.. λίγο παραπέρα από εκείνους.., στο 18:10 του βίντεο, εκεί που παίρνει τηλέφωνο ο αστυνομικός του για να πει ότι καίγεται ο κήπος του -δήμαρχου- Ψινάκη βρίσκονται θαμμένα τα θεμέλια του νέου Ελληνικού κράτους... εκεί ακριβώς όπου ακούγεται ο -άφαντος κατά τα άλλα- Δήμαρχος από δίπλα να του λέει να πει ότι ''έπιασε'' το σπίτι..
101 άνθρωποι.. ρουθούνι δεν άνοιξε...
Μόνο κάποιοι ελάχιστοι που έτρεξαν να βοηθήσουν όπως και με ό,τι μπορούσαν είναι που δεν μπορούν να κοιμηθούν τα βράδια...
Όλο αυτό το σκηνικό μου θύμησε ένα γραπτό κείμενο του ηθοποιού Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη που νομίζω δεν θα μπορούσε να αποδωθεί καλύτερα:
''Γνωρίζουμε πως οι φυσικές καταστροφές μπορεί να έχουν θύματα, προφανώς. Δυστυχώς, συμβαίνουν - όπως ο θάνατος. Στην αρχή, αν και σοκαρισμένος, ήμουν πολύ προσεκτικός. Απο την πρώτη μέρα όμως περίμενα να ακούσω το εξής αυτονόητο: "Αποτύχαμε. Έχουμε μια βασική αποστολή, μία κύρια ευθύνη: να προστατεύουμε τους πολίτες. Δεν τα καταφέραμε, κι ας κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε. Το καλύτερο που μπορούσαμε απλώς δεν είναι αρκετό. Με καλύτερη οργάνωση, περισσότερη προετοιμασία, ίσως να σώζονταν δέκα, πέντε, ένας. Αυτός, ο ένας, θα μας βαραίνει για πάντα. Θα βρούμε τι έφταιξε. Και ποιοι έχουν ευθύνες. Και δεν θα επιτρέψουμε να ξανασυμβεί." Αντ' αυτού, η μπάλα στην εξέδρα, συζητήσεις για αυθαίρετα, γκρεμούς και μάντρες έπαρση, αλαζονεία, έλλειψη ενσυναίσθησης και στοχοποίηση των θυμάτων. Ασέβεια στους νεκρούς - μου προκαλεί εμετό. Νομίζω, αν μπορούσαν να το κρύψουν για τους νεκρούς, να μην το μάθει κανείς, θα το έκαναν. Δεν έχω τίποτε κοινό με τους ανθρώπους αυτούς, ούτε μ' εκείνους που δεν καταλαβαίνουν. Δεν μπορώ καν να διασκεδάσω με τα στιχάκια για τον Αύγουστο στα μάτια των παιδιών. Αισθάνομαι ντροπή.''
@Constantinos Markoulakis
Έρευνα του Αλέξη Παπαχελά
"Ά, εσύ κακούργε. Καταραμένε κακούργε
Πώς μπορείς ακόμα να χαμογελάς. Να το θυμάμαι
Αυτό πρέπει να το θυμάμαι. Να έχεις σκοτώσει και να χαμογελάς. Να το γράψω στα χαρτιά μου.
Να ξέρω πως αυτό γίνεται στην Δανία
Μονάχα αυτό να ξέρω για την Δανία."
(Άμλετ, Πρ.1 σκ. 5 | μτφ. Γ. Χειμωνάς)
101 άνθρωποι.. ''απλώς'' κάπου κάπως χάθηκαν, γυναίκες, γιαγιάδες, παππούδες και μικρά παιδιά αγκαλιασμένοι... απανθρακώθηκαν.
Υπάρχει αυτή η λέξη και είναι δόκιμη, χρησιμοποιείται και για ανθρώπους ακόμα.. λίγο παραπέρα από εκείνους.., στο 18:10 του βίντεο, εκεί που παίρνει τηλέφωνο ο αστυνομικός του για να πει ότι καίγεται ο κήπος του -δήμαρχου- Ψινάκη βρίσκονται θαμμένα τα θεμέλια του νέου Ελληνικού κράτους... εκεί ακριβώς όπου ακούγεται ο -άφαντος κατά τα άλλα- Δήμαρχος από δίπλα να του λέει να πει ότι ''έπιασε'' το σπίτι..
101 άνθρωποι.. ρουθούνι δεν άνοιξε...
Μόνο κάποιοι ελάχιστοι που έτρεξαν να βοηθήσουν όπως και με ό,τι μπορούσαν είναι που δεν μπορούν να κοιμηθούν τα βράδια...
Όλο αυτό το σκηνικό μου θύμησε ένα γραπτό κείμενο του ηθοποιού Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη που νομίζω δεν θα μπορούσε να αποδωθεί καλύτερα:
''Γνωρίζουμε πως οι φυσικές καταστροφές μπορεί να έχουν θύματα, προφανώς. Δυστυχώς, συμβαίνουν - όπως ο θάνατος. Στην αρχή, αν και σοκαρισμένος, ήμουν πολύ προσεκτικός. Απο την πρώτη μέρα όμως περίμενα να ακούσω το εξής αυτονόητο: "Αποτύχαμε. Έχουμε μια βασική αποστολή, μία κύρια ευθύνη: να προστατεύουμε τους πολίτες. Δεν τα καταφέραμε, κι ας κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε. Το καλύτερο που μπορούσαμε απλώς δεν είναι αρκετό. Με καλύτερη οργάνωση, περισσότερη προετοιμασία, ίσως να σώζονταν δέκα, πέντε, ένας. Αυτός, ο ένας, θα μας βαραίνει για πάντα. Θα βρούμε τι έφταιξε. Και ποιοι έχουν ευθύνες. Και δεν θα επιτρέψουμε να ξανασυμβεί." Αντ' αυτού, η μπάλα στην εξέδρα, συζητήσεις για αυθαίρετα, γκρεμούς και μάντρες έπαρση, αλαζονεία, έλλειψη ενσυναίσθησης και στοχοποίηση των θυμάτων. Ασέβεια στους νεκρούς - μου προκαλεί εμετό. Νομίζω, αν μπορούσαν να το κρύψουν για τους νεκρούς, να μην το μάθει κανείς, θα το έκαναν. Δεν έχω τίποτε κοινό με τους ανθρώπους αυτούς, ούτε μ' εκείνους που δεν καταλαβαίνουν. Δεν μπορώ καν να διασκεδάσω με τα στιχάκια για τον Αύγουστο στα μάτια των παιδιών. Αισθάνομαι ντροπή.''
@Constantinos Markoulakis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε το εδώ..!: